Tuesday, May 29, 2007

΄Η στραβός είν΄ ο γυαλός...

...ή στραβά αρμενίζουμε... Ψωνίζει λέει ο Βέλιτς από την Πορτογαλία με την έγκριση του Πεσέιρο. Πλάκα κάνουμε ρε; Και ποιος είναι τελικά ο Πεσέιρο; Προπονητής είναι αυτός ή φάντασμα; Πεσέιρο ακούμε και Πεσέιρο δεν βλέπουμε. Ασε τώρα ο Βέλιτς. Πάνω που είπαμε δόξα τω Θεώ που απομακρύνθηκε ο Λιβαθηνός μας κατσικώθηκε ο Βέλιτς. Ούτε ο Ζάετς δεν είχε τέτοια προνόμια. Και πριν ακόμα πάρει παίχτες για την ενδεκάδα κάνει λέει και
επενδύσεις για το μέλλον. Ν΄ Ντιογέ από την Πορτογαλία. Τον παρακολουθούσε λέει μήνες.
Και είναι λέει ακατέργαστο διαμάντι. Μάλιστα. Και τον φέραμε στην ομάδα να τον κατεργαστεί. Εδώ δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη. Ρε φέρε εκεί πέρα καναν παίχτη της προκοπής που έχουμε ανάγκη σε τόσες θέσεις. Πλάγια μπακ θέλουμε, στόπερ θέλουμε και μάλιστα δύο, χαφ θέλουμε, σέντερ φορ θέλουμε και πήραμε τον Ν΄ Ντιογέ για το μέλλον; Αλλά ξέχασα. Ο Σενεγαλέζος λέει είναι πολυεργαλείο. Δηλαδή τι θα κάνει; Θα παίζει χαφ, θα παίζει μπακ και τον ελεύθερο χρόνο του θα του βάζουμε κι ένα πινέλο, ξέρεις πού, για να μπογιατίζει τα αποδυτήρια; Ασε τώρα το άλλο. Αμα ήτανε τόσο σπουδαίος παίχτης δεν θα τον είχανε ξετρυπώσει οι πορτογαλέζικες ομάδες; Τόσο μάγκας είναι ο Βέλιτς και το έκλεψε μέσα από τα χέρια τους το κελεπούρι; Κι εγώ τώρα δεν λέω. Μπορεί και να βγει το παλικάρι. Αλλά όσο νάναι άμα αυτή είναι η πρώτη κίνηση καταλαβαίνεις πού θα πάει το πράγμα. Τι παιχταράδες δηλαδή θα πάρει η ομάδα για να βουλώσει τις τρύπες. Σάμπως όμως δεν τα είπε κι ο Μουνιόθ καθαρά και ξάστερα; Το πλάνο λέει ήτανε λάθος από την αρχή. Κι εγώ ζήτησα ενίσχυση αλλά δεν έγινε τίποτα. Σα να λέει δηλαδή ζήτησα συγκεκριμένους παίχτες και πήγανε να τη βγάλουνε στη φτήνια με κατιμάδες. Κατιμάδες όμως είχαμε τι να τους κάνει ο Βίκτορας κι άλλους; Και δεν είπε μόνο αυτό. Στα πρώτα ματς λέει πήραμε αποτελέσματα γιατί αμυνόμασταν. Είδε ο Χριστιανός τι παίχτες έχει και έπαιξε σύστημα ταμπούρι. Με τους μικρούς όμως πώς να το παίξεις το σύστημα ταμπούρι; Αυτοί περιμένουνε από σένα να κάνεις επιθέσεις. Μιλάμε ότι φέτος γίνανε οι μικροί μεγάλοι και ο Παναθηναϊκός μικρός. Γι΄ αυτό πέσανε οι σφαλιάρες σαν το χαλάζι στο τέλος της χρονιάς. Και είπε και το άλλο ο Μουνιόθ. Δεν έχω λέει παράπονο από τους παίχτες. Στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους έκαναν το καλύτερο δυνατό. Για να το πούμε ελληνικά, "αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει". ΄Η αλλιώς, αυτά τα παλικάρια δεν μπορούν που έλεγε κι ο Αγγελάρας. Φταίω σου λέει κι εγώ. Γι΄αυτό φεύγω άλλωστε. Τώρα που ξέρω την ομάδα και τι χρειάζεται δεν έχω την εμπιστοσύνη της διοίκησης. Γεια σου ρε Τζίγγερ μυρουδιά! Τα ίδια λάθη θα κάνεις κάθε χρόνο. Πάλι καλά που έχει τα χάλια του ο ΠΑΟΚ και δεν θα προλάβουμε να βγούμε τέταρτοι του χρόνου. Γιατί τρίτοι θα είμαστε σίγουρα.

Υ.Γ. Γιατί ρε γαμώτο διώχνετε τον Πέτρο; Καλύτερος δηλαδή είναι ο Γκαλίνοβιτς; Αλλά ξέχασα, είναι πιο κλασάτος ο Κροάτης από τον Αφρικανό. Είμαστε και ομάδα εστέτ (την τύφλα μας). Δεν μας έκανε ο Πέτρος γιατί προέρχεται από τη Χαλκηδόνα. Γι΄ αυτό πάμε να πάρουμε τον Ελβετό τον τερματζή από τον Εργοτέλη της Πορτογαλίας.

Thursday, May 24, 2007

To "Πεντελικόν" και οι κωλοτούμπες των δημοσιογράφων

Βγήκε χθες ο Τράγκας στο δελτίο του Αλτερ στον Χατζηνικολάου και είπε δίκην στατιστικής ότι όποια ομάδα μένει στο "Πεντελικόν" χάνει στον τελικό. Το ίδιο λέει είχε συμβεί και με την Μπαρτσελόνα όταν είχε παίξει με τη Μίλαν δεκατρία χρόνια πριν στον τελικό του Πρωταθλητριών, άρα μάλλον θα χάσει και η Λίβερπουλ.

Τι τόθελε; Πήρανε στο καπάκι τηλέφωνο από το ξενοδοχείο στον Κουϊκ και ζητήσανε να γίνει επανόρθωση που είπανε το "Πεντελικόν" κατσικοπόδαρο. Ο Τράγκας όμως την είχε ήδη κάνει για το ΟΑΚΑ κι έτσι ...απολαύσαμε ένα γλοιώδες γλείψιμο για το πόσο καλό είναι το ξενοδοχείο και πόσο απολαμβάνουνε τους καφέδες τους εκεί και άλλες τέτοιες αηδίες.

Σιγά ρε παλικάρια, χαλαρώστε, μην αγχώνεστε τόσο. Και μη ξεφτιλίζεστε στον αέρα σαν τα παιδάκια που τα έπιασαν πάνω στην καρέκλα να προσπαθούν να φτάσουν το βάζο με το γλυκό...


ΥΓ. Γιώργο, χάσαμε. Με τις υγείες μας. Το πήρε η Μιλανέζα. "Ευρύπρωκτη" όπως συνήθως οι ιταλικές ομάδες. Κι αυτή η Λίβερπουλ πολύ κοκο κι από αβγό τίποτα. Δεν βαριέσαι. Θα περάσει κι αυτό. Εδώ φάγαμε τόσες πίκρες με την Πανάθα φέτος, στη Λίβερπουλ θα κολλήσουμε;

ΥΓ1. Δεν μπορούσαμε ρε γαμώτο να ξέρουμε νωρίτερα για την ...παράδοση που έχει το "Πεντελικόν"; Να στέλνουμε εκεί όλες τις ξένες ομάδες που έρχονται να παίξουνε με τις δικές μας στα κύπελλα Ευρώπης;

Tuesday, May 22, 2007

Λίβερπουλ: You ΄ll never walk alone

Δεν ξέρω τι είναι τελικά αυτό που κάνει κάποιον φίλαθλο να χαρίζει την καρδιά του σε μια ομάδα ξένης χώρας. Tην εποχή της παγκοσμιοποίησης με τους ευρωπαϊκούς αγώνες ποδοσφαίρου να φτάνουν στους τηλεοπτικούς μας δέκτες πιο εύκολα και με μεγαλύτερη συχνότητα απ΄ ό,τι οι ελληνικοί (που και να μη τους δεις δεν χάνεις και τίποτα…) με τους Ελληνες φοιτητές στο εξωτερικό να είναι …περισσότεροι από αυτούς που φοιτούν επί ελληνικού εδάφους, με τα ταξίδια στην Ευρώπη να είναι κάτι ανάλογο με μια …βόλτα για ψώνια στην αγορά και το στοίχημα να έχει φέρει κοντά μας ακόμα και τις ομάδες της γ΄ κατηγορίας της Φινλανδίας, είναι λογικό να νιώθεις πολίτης του κόσμου και επομένως να υποστηρίζεις ξένες ομάδες. Αλλες λόγω του θεάματος που προσφέρουν, άλλες λόγω των παιχταράδων που έχουν στις τάξεις τους, άλλες λόγω της ατμόσφαιρας που μπορεί να έχεις ζήσει από κοντά σαν φοιτητής ή τουρίστας, άλλες επειδή σε ...έστειλαν ταμείο στο στοίχημα.
Στα δικά μου παιδικά χρόνια και μετέπειτα στην εφηβεία τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Το μόνο ποδόσφαιρο που έφτανε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες από τα μόλις δύο ελληνικά κανάλια (ΕΡΤ – ΥΕΝΕΔ) ήταν συνήθως η απογευματινή εκπομπή του Σαββάτου για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Το «The big match» με τον Μπράιαν Μουρ. Θυμάμαι σκόρπια στιγμιότυπα από εκείνες τις εκπομπές. Τον Κέβιν Κίγκαν σε μια συνέντευξη στο στούντιο, τον Γκόρντον Μακ Κουϊν που είχε πάρει μεταγραφή για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ένα ποσό – ρεκόρ για την εποχή, τον «τσαντίλα» Μάλκολμ Μακ Ντόναλντ να τσακώνεται σε έναν αγώνα της Αρσεναλ και φάσεις. Πολλές φάσεις από αγγλικούς αγώνες. Κι εμείς ρουφούσαμε σαν σφουγγάρι εκείνες τις εικόνες, προσπαθώντας με τα λίγα αγγλικά που τότε αρχίζαμε να μαθαίνουμε, να «κλέψουμε» φράσεις και λέξεις, όσες προλαβαίναμε στα κενά του Ελληνα εκφωνητή (που είχε την κακή συνήθεια να αναφέρεται στο ..γενεαλογικό δέντρο του κάθε παίκτη παραθέτοντας ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες παρά να ασχολείται με τον αγώνα) για να μπούμε στο νόημα. Αγαπημένη ενασχόληση να μάθουμε όλα τα «παρατσούκλια» των ομάδων. Και πόσο μεγάλη χαρά νιώθαμε κάθε εβδομάδα που «τσιμπούσαμε» και ένα καινούργιο: «Κουκουβάγιες», «παγόνια», «κανονιέρηδες» κ.λπ. Κάθε ένα έμπαινε με τάξη σε ένα μπλοκάκι, ή στο ποδοσφαιρικό άλμπουμ, όπου προσθέταμε κάθε εβδομάδα φωτογραφίες που έβαζαν οι εφημερίδες από αγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος. Τότε ήταν που αγάπησα την Λίβερπουλ. Θα μου πεις γιατί Λίβερπουλ; Γιατί όχι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Αρσεναλ; ΄Η Εβερτον, Τσέλσι, Τότεναμ; Ισως είναι θέμα χημείας. Χρωμάτων δεν ήταν σίγουρα γιατί εκείνη την εποχή η τηλεόραση στην Ελλάδα ήταν ασπρόμαυρη. Ισως βέβαια αυτό να ήταν και σωτήριο. Γιατί είναι άλλο να ακούς αν είσαι Παναθηναϊκός πως η Λίβερπουλ είναι οι «κόκκινοι» κι άλλο να βλέπεις να κοκκινίζει το Ανφιλντ. Οταν ήρθε στη ζωή μας το χρώμα ο δεσμός με την Λίβερπουλ ήταν τόσο στέρεος και δυνατός που το χρώμα δεν είχε πια σημασία. Οπως δεν είχε σημασία και το γεγονός ότι πολλοί από τους «ακατονόμαστους» την υποστήριζαν επίσης επειδή είχαν κοινή συνισταμένη το λιμάνι και αργότερα ταυτίστηκαν μαζί της λόγω των νεκρών του Χίλσμπορο που τους θύμισαν τους δικούς τους της Θύρας 7. Ισως πάλι ήταν θέμα λεπτομερειών. Ενας παίκτης που σου κάνει «κλικ» (δεν θυμάμαι πάντως ούτε έναν παίκτη της αγαπημένης μου Λίβερπουλ να μου έκανε «κλικ» με τον …γυναικείο τρόπο, δηλαδή ως ωραίο παιδί – υπήρχαν άλλοι σε άλλες ομάδες που τους συμπάθησα γι΄ αυτό το λόγο), μια εικόνα από τις εξέδρες που αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή που δεν ήξερες καν ότι υπάρχει.
Οπως ένας ρυθμός τραγουδιού που σου αρέσει και δεν μπορείς να εξηγήσεις το γιατί. Μόνο αισθάνεσαι όμορφα να τον ακούς και να τον ξανακούς. Η χημεία που έλεγα παραπάνω. Αναμφισβήτητα ήταν και θέμα αξίας. Η Λίβερπουλ εκείνης της εποχής ήταν πολύ σπουδαία ομάδα. Και τα παιδιά συνήθως πηγαίνουν με τους νικητές. Και οι παίκτες εκείνης της ομάδας ήταν νικητές. Κέβιν Κίγκαν, Εμλιν Χιουζ, Φιλ Νιλ, Ρέι Κένεντι, Στιβ Χάιγουεϊ, Τζον Τόσακ, και αργότερα ο Κένι Νταλγκλίς ο Ιαν Ρας. Ακόμα κι ο Σάμι Λι που μετά τον μεταξύ μας αγώνα και την τεσσάρα στο Ανφιλντ τον είχα ονομάσει <Σ-ιχ-αμι Λι>, με τα χρόνια, όταν πέρασε η πίκρα εκείνης της αναμέτρησης έμεινε ως μια τρυφερή ανάμνηση.
Μετά ήρθαν οι δύσκολες εποχές. Το Χέιζελ, οι νεκροί οπαδοί της Γιουβέντους, ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων από τα κύπελλα Ευρώπης. Κι αργότερα ο <φόρος>, θαρρείς, που πλήρωσαν οι <κόκκινοι> για εκείνη την αποφράδα βραδιά στις Βρυξέλλες με το χαμό 96 δικών τους οπαδών στο Χίλσμπορο. Τα πέτρινα χρόνια έμοιαζαν ατελείωτα, αλλά μετά ήρθε η αναγέννηση. Το Πρωταθλητριών στην Πόλη το πανηγύρισα σαν να το είχε κερδίσει ο Παναθηναϊκός.
Δεν ήταν μόνο η επική ανατροπή. Δεν ήταν μόνο η αναγέννηση μιας σπουδαίας ομάδας. Ηταν σα να ξαναζούσα την εφηβεία μου. Αυτή ήταν που ξανακέρδισα πριν δύο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Γιατί όπως είχε πει κι ο φίλος μου ο Μιχάλης, όταν σε κάποια συζήτηση διαπιστώσαμε την κοινή μας αγάπη για τους «κόκκινους», «...δεν είναι δυνατόν να διανύεις την εφηβεία σου στη δεκαετία του ΄80 και να υποστηρίζεις άλλη ομάδα από την Λίβερπουλ».
Λ
ίβερπουλ λοιπόν και σήμερα το βράδυ. Ευελπιστώντας πως με την κατάκτηση του τροπαίου θα βάλει τις βάσεις για τη νέα μεγάλη ομάδα της καινούργιας χιλιετίας. Αλλά ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, ένα είναι σίγουρο: Oτι δεν θα περπατήσει ποτέ μόνη…\


Sunday, May 20, 2007

Ντοπέ ο Αντσούγιας;

Θετικό λέει βρέθηκε το δείγμα που έδωσε ο Αντσουέ στο αντιντόπινγκ κοντρόλ που έγινε μετά τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Παναθηναϊκού - Λάρισας. Γι΄ αυτό ρε σεις τα πέρασε σαν σταματημένα τα ...παλικάρια μας ο Αντσούγιας και έβαλε το νικητήριο γκολάκι για την ΑΕΛ. Είχε σπιντάρει ο παίχτουρας! Πού να τον προλάβουνε τώρα ο γερο-Γκούμας και ο Νασίφ; Θα μου πεις και με το δίκιο σου, κι αν δεν ήτανε ντοπέ σάμπως θα τον προλαβαίνανε; Αλλο θέμα αυτό. Η ουσία είναι ότι τα κατηγόρησα άδικα τα καμάρια μας.
Ασε που για να πω την αμαρτία μου, μόλις διάβασα ότι μέσα σ΄ αυτούς που είχανε δώσει δείγμα ήτανε κι ο Μπίσκαν, πήγε το μυαλό μου στο κακό. Ρε θες λέω γι΄ αυτό να έτρεχε λες και του βάλανε νέφτι; Και έκοβε και πάσαρε και έτοιμο γκολ έδωσε στον Λεοντίου, άλλο που αυτός σημάδεψε κάτι μπεκάτσες που περνούσανε, όλα τα έκανε ο Κροάτης στον τελικό. Αλλά πάλι, σκέφτηκα, έτσι και ήτανε δικός μας παίχτης θα το έβγαζε το θέμα η "Ντέρμπι"; Και τότε ησύχασα.

Friday, May 18, 2007

Κι ύστερα ...έφυγαν οι μέλισσες

Μέλι, μέλι, πού ΄ναι το μέλι, έλεγε μια διαφήμιση της ...γενιάς μου πριν κάποια χρόνια. Ε, λοιπόν όσο φάγαμε φάγαμε. Από εδώ και πέρα μάλλον θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Οι μέλισσες λέει κινδυνεύουν. Εχει αρχίσει να παρουσιάζεται σε πολλά κράτη, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, το φαινόμενο της "κατάρρευσης αποικίας". Οι μέλισσες δηλαδή ξεκινάνε το πρωί απ΄την κυψέλη για να μαζέψουν γύρη και δεν καταφέρνουν να γυρίσουν σ΄ αυτήν. Περιπλανώνται εδώ και εκεί και στο τέλος πεθαίνουν.
Και γιατί συμβαίνει αυτό; Λόγω της ΚΙΝΗΤΗΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ! Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπουν τα κινητά αποπροσανατολίζει τις μέλισσες και δεν κατορθώνουν να γυρίσουν στην κυψέλη. Πράγμα που σημαίνει πως σε λίγο καιρό θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το μέλι, το κερί και όλα τα προϊόντα που προέρχονται από τη μέλισσα. Και το κακό δεν σταματάει εκεί, αφού αυτό το φαινόμενο τείνει να επεκταθεί και σε άλλες κατηγορίες εντόμων. Μπαίνει δηλαδή σε δοκιμασία και η γονιμοποίηση και αναπαραγωγή όλων των φυτών της γης που χρειάζονται τα έντομα για να πολλαπλασιαστούν.
Θα μου πεις τώρα εδώ δεν μας πτόησε το γεγονός ότι τα κινητά κάνουν κακό στη δική μας υγεία. Οτι αυτή η ακτινοβολία είναι επιζήμια για τον οργανισμό μας και μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Θα νοιαστούμε για τα φυτά και τα έντομα; Και τι πρέπει να γίνει; Να κόψουμε το κινητό; Και πώς θα κάνουμε το κομμάτι μας, ότι διαθέτουμε το τελευταίο μοντέλο; Το καλύτερο και το πιο φιγουράτο; Και πώς θα κάνουμε εντύπωση στο γκομενάκι; Και πώς θα ακούμε τα τραγουδάκια μας, πώς θα τραβάμε τα βιντεάκια μας για να τα ανεβάσουμε μετά στο youtube; Πώς θα στέλνουμε sms στο αίσθημα και πώς θα παπαρολογούμε με τις ώρες;
Και στην τελική αν δεν μπορεί να βρει το δρόμο η μέλισσα ας αγοράσει ένα GPS.

Πεσέιρο; Κεσκεσέ Πεσέιρο;

Μια ανάσα λέει από τον Παναθηναϊκό βρίσκεται ο Πεσέιρο. Μαϊστα. Και εμείς τώρα τι πρέπει να κάνουμε; Να γελάσουμε ή να κλάψουμε; Κεσκεσέ Πεσέιρο που θάλεγε κι ο Αλέφαντος. Μ΄ αυτόν ρε θα κοντράρουμε τον γαύρο και το αεκάκι και θα χτυπήσουμε τίτλο; Πλάκα κάνουμε τώρα; Πάλι στα ευχέλαια και στις προσευχές θα το ρίξουμε; Πάλι στου κασίδη το κεφάλι θα μάθει ο πάσα ένας την προπονητική και το μανατζεριλίκι; Δηλαδή πώς τη βλέπεις; Να τρέχουμε κατά τα μέσα Οκτώβρη να παρακαλάμε τον Μπάγεβιτς; Πεσέιρο λέει. Τον συστήνει λέει ο Βέλιτς. Είπε και καλά λόγια γι΄ αυτόν ο Σάντος. Ρε μη μας δουλεύετε ρε. Εχετε δει τόσα χρόνια που βγάζουν οι φυλλάδες δηλώσεις συμπατριώτης να έχει θάψει συμπατριώτη; Ολοι καλά λόγια λένε. Είναι λόγος αυτός να τον δέσεις κόμπο; Και στην τελική ποιος είναι ο Πεσέιρο; Πώς να τον υπολογίσω εγώ για προπονητή πώς να θεωρήσω ότι έχει φιλοδοξίες όταν ξέρω ότι έχει φτάσει η χάρη του στη Σαουδική Αραβία; Εγώ κατά πως ξέρω εκεί πάνε οι τελειωμένοι. Για να κονομήσουνε πριν σταματήσουνε. Δεν πάνε οι νέοι και οι φιλόδοξοι. Ακου τον συστήνει ο Βέλιτς! Είδαμε και πάθαμε να γλιτώσουμε από κάτι Ζάετς και Λιβαθηνούς κι έχουμε τώρα τον Βέλιτς; Και στην τελική αυτοί ήτανε και δικά μας παιδιά που λένε και οι πολιτικοί. Ο Βέλιτς πότε έγινε βάζελος;
Αυτά κάνεις ρε Βαρδινογιάννη και θα φτάσω ακόμα κι εγώ στο τέλος να πω ότι ένας Μπάγεβιτς μας χρειάζεται (θου Κύριε!).
Μιλάμε τώρα για την υπέρτατη ξεφτίλα...

Tuesday, May 15, 2007

Αφορμή για σκέψεις

Τουλάχιστον ο Ριβάλντο ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι είχε την πολυτέλεια να παραθέσει μια συνέντευξη Τύπου και να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Μπορεί τα "παπαγαλάκια" που πήραν γραμμή από την ΠΑΕ να τον κατηγόρησαν ήδη για λαϊκιστή, αλλά όσοι το έκαναν θα πρέπει να πατήσουν delete σε όλα τα παλιά κείμενα που έχουν αποθηκευμένα στο κομπιούτερ τους, στα οποία ανέλυαν τον περιβόητο "ψυχισμό" του Γιάννη Ιωαννίδη. Αυτός είναι που διαταράχτηκε στη περίπτωση του Ριβάλντο κι αυτός είναι που τον ώθησε να πει τα όσα είπε. Εστω και άκαιρα κατά πολλούς, αφού δεν έπρεπε να χαλάσει την φιέστα.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης "πλήρωσε" ετεροχρονισμένα συμπεριφορές που κατ΄ εξακολούθησιν συνηθίζει σε ό,τι έχει να κάνει με τους ποδοσφαιριστές που φέρνει κατά καιρούς στην ομάδα. Ολα μέλι γάλα στην αρχή, με τις επαφές να είναι σε προσωπικό επίπεδο κι όταν έρθει το τέλος της συνεργασίας, ούτε μια λέξη, ούτε ένα τηλεφώνημα. Τα αναλαμβάνει όλα ο Λούβαρης. Εχουν φύγει κι άλλοι έτσι. Ομως, άλλοι είχαν γερό στομάχι και αδιαφόρησαν κι
άλλοι δεν τόλμησαν γιατί γνώριζαν πως δεν είναι Ριβάλντο για να ακουστούν αν έβγαιναν να τα πουν. Ετσι προτίμησαν να πνίξουν τα δάκρυά τους, αντί να τα εκδηλώσουν, να σιωπήσουν αντί να εκφράσουν την πίκρα τους.

Του Ριβάλντο κάποια στιγμή θα του περάσει, αφού αυτή τη στιγμή μιλάει - ΚΑΙ - ο εγωισμός.
Και ο Κόκκαλης θα αποθεωθεί εκ νέου από τους οπαδούς όταν θα φέρει το καινούργιο μεγάλο όνομα στο λιμάνι. Μέχρις ότου φτάσει η στιγμή που θα το πετάξει κι αυτό στα σκουπίδια
σαν στυμμένη λεμονόκουπα.
Βέβαια, ο χαρακτηρισμός "στυμμένη λεμονόκουπα" δεν ταιριάζει στον Ριβάλντο. Δεν συνάδει
ούτε με την αξία, ούτε με την ιστορία του, ούτε με την προσωπικότητά του και σίγουρα ούτε
με την άνετη οικονομική του κατάσταση.

Οι στυμμένες λεμονόκουπες άλλωστε συνήθως δεν βρίσκονται στα γήπεδα. Βρίσκονται ολόγυρά μας. Είναι όλοι αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σε έναν ανάλογο Κόκκαλη και βλέπουν καθημερινά πώς "σκοτώνουν" τα άλογα όταν γεράσουν. Πώς επιβραβεύεται η διάρκεια και η συνέπειά τους με δυσαρέσκεια, με δυσμένεια ακόμα και με αποπομπή.

Είναι οι γονείς μας, τα αδέρφια μας, οι συνάδελφοί μας. Και όπως πάνε τα πράγματα
αύριο θα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το έχουμε δει να συμβαίνει, το έχουμε νιώσει να έρχεται, κάποιοι το έχουν βιώσει κιόλας. Κι εμείς δεν είμαστε και Ριβάλντο. Για να έχουμε λυμένα τα βιοποριστικά προβλήματα, για να έχουμε εξασφαλισμένο το μέλλον, για να είναι μόνο ο πληγωμένος εγωισμός που θα μας ωθήσει να κάνουμε κάτι ανάλογο. Κι ας θεριεύει μέσα μας η επιθυμία να εκθέσουμε αυτόν που μας φέρθηκε με τόσο απαράδεκτο τρόπο. Κι ας μας πνίγει η οργή μαζί με την πίκρα και το παράπονο. Κι ας επιζητάμε απελπισμένα δικαιοσύνη για την αδικία που έχουμε υποστεί.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι...
Καθόμαστε και ασχολούμαστε με τον Ριβάλντο και τον Κόκκαλη. Και γράφουμε και αναλύουμε και παρακολουθούμε τα διάφορα φόρουμ και τα τηλεοπτικά παράθυρα...
Με μας, τις υποψήφιες μελλοντικές στυμμένες λεμονόκουπες, ποιος θα ασχοληθεί;

Sunday, May 13, 2007

Η Eurovision στη σωστή διάσταση

Πέρυσι ήταν τα "τέρατα'' από τη Φινλανδία, φέτος ήτανε η Ολγα Βενετσιάνου της Σερβίας
(φωνάρες και οι δυο αλλά "τσακωμένες" με τη θηλυκότητα, αν και η δική μας πρόσφατα μάλλον έκανε εκεχειρία). Η Marija Serifovic πήρε την πρώτη θέση στη Eurovision και έστειλε αδιάβαστους όλους αυτούς που προσπαθούν να βρουν λογική στον τρόπο που ψηφίζονται τα τραγούδια.

Τη μια χρονιά το ροκ με τα υπερβολικά κοστούμια, την επόμενη μια μπαλάντα με μια
λιτή σκηνική παρουσία. Κι από πάνω οι συμμαχίες. Σκοτωθήκανε μεταξύ τους οι Γιουγκοσλάβοι, χωρίσανε τα τσανάκια τους οι Σοβιετικοί κι όλα αυτά γιατί; Για να ψηφίζουνε μετά ο ένας τον άλλο στη Eurovision.

Μη το κουράζεις. Δεν βρίσκεις άκρη. Κι επειδή δεν μπορεί να βρεθεί άκρη καλό είναι να δούμε το διαγωνισμό στην πραγματική του διάσταση. Ενα ευρωπαϊκό τραγουδιστικό πανηγύρι (χωρίς εισαγωγικά αλλά και χωρίς υποκοριστικά η λέξη πανηγύρι) για να διασκεδάζουμε χωρίς να πωρωνόμαστε. Πίτσες, μπυρίτσες, μπαλκονάκι, παρεάκι και πλακίτσα.

Αμα το δεις έτσι περνάς μια χαρά. Αλλωστε δεν μας άφησε και δυσάρεστη γεύση η βραδιά.
Κι ο Σαρμπέλ μια χαρά τα πήγε κι οι κοπελιές καλά χορέψανε και την καρδιά που μας είχανε πρήξει οι κουτσομπόλες στα μεσημεριανά μια χαρά την σχηματίσανε, πάμε γι΄ άλλα. Δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω. Ενα καλό πλασάρισμα κάθε χρονιά και μια αξιοπρεπή εμφάνιση.

Στην τελική ένα απωθημένο το είχαμε, να πάρουμε την πρωτιά, την πήραμε, νάναι καλά η Ελενα, διοργανώσαμε και το διαγωνισμό δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. BASTA. Μέχρι εδώ. Δεν μας παίρνει για καινούργιο νταραβέρι. Κι αυτά που έχουνε γίνει μέχρι τώρα και αυτά που έχουνε ξοδευτεί ήδη υπερβολικά είναι.

Οχι τίποτα άλλο αλλά εμείς πληρώνουμε μετά τον λογαριασμό της ΕΡΤ. Και τις αισθανθήκαμε ήδη τις αυξήσεις της ΔΕΗ. Κι έρχεται και πολύ ζεστό καλοκαίρι. Και θα ανάψουνε τα air condition στο φουλ. Δώσαμε, δώσαμε...

Saturday, May 12, 2007

Ριβάλντο: Tέλος με άκομψο τρόπο

Επρεπε να φύγει ή όχι ο Ριβάλντο από τον Ολυμπιακό; Αλλοι θα πούνε όχι, άλλοι θα πούνε ναι.

* Ο Βραζιλιάνος είναι σπουδαίος παίκτης. Αρκούσε η τεράστια κλάση του για να πάρει τα πρωταθλήματα ο Ολυμπιακός στο - μη ανταγωνιστικό - ελληνικό πρωτάθλημα και ήταν αυτός που έκανε τη διαφορά σε κάποια παιχνίδια στην Ευρώπη. Ενας τέτοιος παίκτης είναι πάντα πολύτιμος. Αυτή είναι η μία άποψη.
* Ο Βραζιλιάνος έχει "βαρύνει". Στην τρίτη του χρονιά στο λιμάνι δεν ήταν τόσο καλός όσο τις δύο προηγούμενες και είναι "πολυτέλεια" για μια ομάδα που χρειάζεται ριζική ανανέωση να κρατάει μια θέση για έναν παίκτη που δεν μπορεί λόγω ηλικίας να αποδώσει στον ίδιο ρυθμό για 90 λεπτά. Αυτή είναι η άλλη άποψη.

Υποστηρικτές και της μίας και της άλλης άποψης θα βρεθούν πολλοί. (Είναι πασίγνωστο άλλωστε το ...ρητό περί απόψεων).
Εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει διάσταση απόψεων είναι στον άκομψο τρόπο με τον οποίο φεύγει ο Ριβάλντο από τον Ολυμπιακό. Θέλεις να διώξεις τον παίκτη, γιατί θεωρείς ότι δεν προσφέρει πια, γιατί θέλεις να φέρεις έναν άλλο παίκτη - "κράχτη" (λήξανε και τα τριετή διαρκείας μη το ξεχνάμε), γιατί, γιατί, γιατί... Εχεις κάθε δικαίωμα ίσως και χίλια δίκια.

Κάλεσέ τον και πες του ότι η συνεργασία σας δεν θα ανανεωθεί. Ντόμπρα και κατά πρόσωπο. Οχι μέσω του ...γνωστού αντιπροσώπου, όχι αποφεύγοντάς τον, όχι λέγοντας άλλα και πράττοντας άλλα.

Ο ΤΡΟΠΟΣ είναι που ενοχλεί, όχι η πράξη. Ισως αύριο ο Κόκκαλης να φέρει κάποια άλλη φίρμα που η λάμψη της θα σκεπάσει για κάποιους (όχι για όλους) ό,τι έγινε με τον Ριβάλντο (αν και κάποιοι λένε πως είτε "πουλάει" την ομάδα, είτε ότι έχει "αποσυρθεί" από την οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδας).
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η συμπεριφορά του σε έναν ποδοσφαιριστή της αξίας του Ριβάλντο,
που χαίρει καθολικής αναγνώρισης είναι το λιγότερο άκομψη. Πάω να πιστέψω κάτι που είχε γράψει πριν από καιρό ο Πανούτσος. Δεν το θυμάμαι ακριβώς, αλλά το κεντρικό του νόημα ήταν το εξής: "Οι σχέσεις του Κόκκαλη περνάνε από ένα στάδιο εξάμηνης ¨καψούρας¨, ένα - δύο χρόνια τυπικής επαγγελματικής σχέσης και καταλήγουν στο σβήσιμο του αριθμού σου από το κινητό του".
Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι, στη ζωή του, πάντως με τον Ριβάλντο μοιάζει να έχει βάση αυτή η άποψη.
Και υπάρχει και μια άλλη παράμετρος. Δεν πρόκειται για έναν τυχαίο παίκτη. Πρόκειται για τον Ριβάλντο. Οι δηλώσεις του έκαναν ήδη το γύρο του κόσμου. Ο Ολυμπιακός μπορεί μέχρι τώρα να ήταν γνωστός για τις εφτάρες και τις πεντάρες στην Ευρώπη, αλλά αποτελούσε ελκυστικό προορισμό για έναν ποδοσφαιριστή. "Εξασφαλισμένη" συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, ομάδα που πληρώνει καλά και στην ώρα της, βεντέτες που απολαμβάνουν καλής μεταχείρισης από διοίκηση και οπαδούς. Τώρα αυτή η φήμη τουλάχιστον όσον αφορά τη διοίκηση καταρρίπτεται. Και από πλευράς μεταχείρισης αλλά και από πλευράς πληρωμών. Κι αυτό μόνο καλό δεν είναι. Και εννοείται ότι είναι για γέλια η ανακοίνωση της ΠΑΕ.

Το ενδιαφέρον τώρα επικεντρώνεται στην αυριανή φιέστα. Θα εξελιχθεί σε ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για τις επιλογές Κόκκαλη ή η συνέντευξη Ριβάλντο θα οδηγήσει τους οπαδούς του Ολυμπιακού στην αποχή; Κυριακή κοντή γιορτή...

Ριβάλντο, φιέστα ή ...χέστα;

Μάλιστα. Εκλασαν μέντες στο γαύρο με το που ανακοίνωσε ο Ριβάλντο ότι θα παραθέσει συνέντευξη Τύπου το Σάββατο το μεσημέρι. Ρε θες σου λέει να βγει ο μπραζιλέιρο και να πει τίποτα περίεργο που δεν τον φωνάζουμε για ανανέωση συμβολαίου και αντί για φιέστα να έχουμε ...χέστα; Να τα πάρουνε κρανίο οι γαύροι και να αρχίσουνε να κράζουνε στη φιέστα για μεταγραφές και τα τοιαύτα; Γι΄ αυτό τον φωνάξανε άρον άρον στα γραφεία τον Βραζιλιάνο μη τυχόν και κάνει καμιά αποκοτιά και τους χαλάσει τη μανέστρα. Εδώ μιλάμε ότι έχει κινητοποιηθεί το σύμπαν για να γίνει ο καλός χαμός στην φιέστα και να μην χαλάσουνε το κλίμα τα παλιόπαιδα. Τι Τζιοβάνι, τι Καρεμπέ, τι Ζε Ελίας, τι Ζέτερμπεργκ. Τον Ζάχοβιτς ρε δεν φωνάξατε. Και τον Μπάγεβιτς. ΄Η κάνουμε φιέστα για όλα τα πρωταθλήματα ή δεν κάνουμε. Κι άμα κάνουμε για όλα φωνάζουμε και όλο τον κόσμο που έχει συνεισφέρει. Οχι όποιον μας συμφέρει. Ενα καλό πάντως το κάνανε εκεί κάτω στο λιμάνι. Καλέσανε τον Κριστιάν και ήρθε μαζί και η Αντριάνα.

Κι άμα είναι έξυπνοι εκεί στο λιμάνι και θέλουνε να αποφύγουνε τα παρατράγουδα θα πρέπει να ανεβάσουνε την Αντριάνα να παραδώσει το κύπελλο. Οχι σαν πέρσι που τους είχε κατσικωθεί ο Κοντοβαζαινίτης και δεν άφηνε τον Μαραντόνα να κάνει την απονομή. Ανέβασε πάνω την Σκλεναρίκοβα να δεις τι χειροκρότημα έχει να πέσει! Ποιες μεταγραφές τώρα και ποια δυσαρέσκεια; Ολοι ευχαριστημένοι θα είναι. Η Αντριάνα με το κύπελλο στα χέρια και η εικόνα στα μάτριξ και να σου πω εγώ μετά αν θα φωνάξει κανείς στο Σωκράτη να κάνει μεταγραφές. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί και να φωνάξει: "Σωκράτη, Σωκράτη σε παρακαλώ (ξανα)φέρε την Αντριάνα στον Ολυμπιακό".

* Ο γαύρος κάνει φιέστες και η ΑΕΚ κάνει ταξίδια. Στη Νέα Υόρκη λέει θα πάει για να παίξει με τη Μπενφίκα. Κι έχουνε αρχίσει και κινητοποιούνε και τους ομογενείς για να πάνε να δούνε το παιχνίδι. Ποια ΑΕΚ όμως θα πάει; Εδώ σε θέλω. Μάνι μάνι οι διεθνείς θα είναι στη διάθεση του Ρεχάγκελ. Βάλε τώρα Λαγό, Χετεμάι,Γεωργέα, Δέλλα που είναι οφ από τραυματισμούς βάλε και κάτι Τσιρίλο, Ιβιτς που κουνάνε μαντήλι βλέπω να πηγαίνει επάνω η ΑΕΚ με Κονέ και Μπούρμπο.

* Αινιγματικό χαμόγελο λέει έσκασε ο Τζίγγερ όταν τον ρωτήσανε για τον Μπάγεβιτς. Ρε άσε εκεί πέρα τα χαμόγελα και κοίτα να κάνεις καμιά μεταγραφή. Κοίτα να φέρεις και κανα καλό προπονητή και καναν παίχτη που να μπορεί να αλλάξει μια μπαλιά στα δύο μέτρα. Προανήγγειλε λέει αλλαγές. Η καλύτερη αλλαγή που μπορεί να κάνει είναι του εαυτού του με κάποιον άλλο.

Thursday, May 10, 2007

Mακεδονία???

<Καλή επιτυχία Μακεδονία>!

Την έκανε την πατάτα η Μπακοδήμου προλογίζοντας την συμμετοχή της FYROM και τα βλέπω τα κανάλια αύριο (μην πω από απόψε) να την περιλαβαίνουνε.

Μόλις τελείωσε το τραγούδι περίμενα να πει κάτι να το σώσει, αλλά μάλλον δεν κατάλαβε τι είπε. Θα το καταλάβει αύριο. ΄Η καλύτερα θα της ...δώσουνε να το καταλάβει...

Λεωφορεία - <λαο-φορεία>


Ανέκαθεν η σχέση μου με τα λεωφορεία ήταν δύσκολη. Τα μίσησα από τα 11-12 χρόνια μου όταν η μάνα μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάω Γυμνάσιο στον Κολωνό, παρόλο που μέναμε στο Περιστέρι. Ετσι βρέθηκα να ξυπνάω νωρίτερα από ό,τι ήθελα (και άντεχα), γιατί έπρεπε να υπολογίσω και την απόσταση που έπρεπε να διασχίσω με το λεωφορείο. Εξυπακούεται πως το λεωφορείο ερχόταν γεμάτο στην στάση που το περίμενα (ήταν μόλις η 2η, σε ένα σύνολο 9 ή 10 στάσεων, δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί ποτέ δεν το πήρα μέχρι το τέρμα του), αφού ένα σωρό αγουροξυπνημένοι Ελληνες πήγαιναν εκείνη την ώρα στη δουλειά τους. Εχω φάει πάστωμα στα λεωφορεία που δεν λέγεται. Τις παλιές - κακές - εποχές με τον εισπράχτορα που φώναζε συνεχώς <προχωρείστε μπροστά> δεν θυμάμαι να κατάφερα μία ημέρα στα έξι χρόνια που πήγα Γυμνάσιο - Λύκειο να κάθισα στη διαδρομή προς το σχολείο. Ετσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν άδειαζε κάποια θέση προτεραιότητα είχαν οι ηλικιωμένοι και μετά οι μεσόκοποι. Πού να διανοηθούμε να τους παρακάμψουμε. Ενας δυο που το είχαν κάνει κάποιες φορές, δεν το ξανατόλμησαν μετά από το κράξιμο που έπεσε (<κάθονται οι μαθήτριες και μένουν μεγάλοι άνθρωποι όρθιοι>).Οχι όπως τώρα που ο πιτσιρικάς αράζει στην καρέκλα αν την βρει μπροστά του διαθέσιμη αδιαφορώντας αν κάποιος άλλος την έχει περισσότερη ανάγκη. (Μεγάλο θέμα αυτό, δεν το ανοίγω εδώ, είμαι πάντως κάπου στη μέση). Το μεσημέρι, ίδια γεύση. Το λεωφορείο ερχόταν γεμάτο από την Ζήνωνος, οπότε πάλι καμία πιθανότητα να βρεθεί θέση και το ίδιο ίσως και περισσότερο πάστωμα. Και να σκεφτεί κανείς ότι έπαιρνα το λεωφορείο από Περιστέρι, κατέβαινα Κολωνό, <στάση Κίκιζα> θυμάμαι την έλεγαν και κατηφόριζα για την Ακαδημία Πλάτωνος όπου ήταν το 7ο Γυμνάσιο - Λύκειο (πριν αποφοιτήσω έγινε 27ο, τώρα δεν ξέρω αν διατηρεί αυτό το όνομα), οπότε τον ποδαρόδρομο τον είχα και στην επιστροφή, μέχρι να φτάσω στη στάση. Ηταν δε το λεωφορείο μου, το χειρότερο από όλα (αυτό είναι μια ...παράδοση που με ακολουθεί μέχρι τώρα). Είχε τον αριθμό <11>, ήταν η γραμμή <Ζωοδόχος Πηγή - Μπουρνάζι> και η αναλογία του με τα υπόλοιπα ήταν 1 προς 3. Για κάθε 3 δηλαδή λεωφορεία που περνούσαν για Ανθούπολη, Κηπούπολη, Λόφο Αξιωματικών κ.λπ., περνούσε ένα <11>. Είχαμε βγάλει μάλιστα και στιχάκι που τραγουδούσαμε στο ρυθμό του <είμαστε δυο, είμαστε τρεις>. <Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, του ``11΄΄ ομοιοπαθείς>. Τελευταίο σε συχνότητα έλευσης, τελευταίο και σε εκσυγχρονισμό. Κάπου Τρίτη Γυμνασίου πρέπει να πήγαινα τότε που είχαν φέρει κάτι καινούργια λεωφορεία, ουγγαρέζικα ήταν νομίζω, τα πρώτα χωρίς εισπράχτορα και με ένα κουτί όπου επαφιόταν στην τιμιότητά σου να ρίξεις μέσα το σωστό αντίτιμο για το εισιτήριο. Ολες οι γραμμές για το Περιστέρι απέκτησαν καινούργια λεωφορεία πριν από τη δική μας. Το <11> τελευταίο και καταϊδρωμένο. Ούτε όταν όλα τα λεωφορεία άλλαξαν αριθμό, έγινε κάτι. Το <11> μετατράπηκε σε <730> αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να μας καταστρέψει το στιχάκι.
Οταν τελείωσα το Λύκειο και μπήκα στο Πανεπιστήμιο τα πράγματα καλυτέρεψαν, κάπως. Οχι επειδή διορθώθηκε η συγκεκριμένη γραμμή, αλλά επειδή η σχέση πάθους μου με τη σχολή μου (Νομική) κράτησε μόλις δύο - τρεις μήνες. Ηταν και πολύ μακριά από την Ζήνωνος η σχολή, δεν τρελαινόμουν και για το περπάτημα, δεν υπήρχε ακόμα κάποια δεύτερη γραμμή που να έχει στάση πιο κοντά στη Σόλωνος, γραμμή τρόλεϊ δεν είχε μπει στο Περιστέρι (ακόμα...), οπότε έκοψα τα λεωφορεία σχεδόν μαζί με τη σχολή και άρχισα να χρησιμοποιώ ως επί το πλείστον ταξί. Θα μου πεις το ταξί δεν ταιριάζει ακριβώς με τη φοιτητική ζωή, αλλά ποιος είπε ότι έζησα φοιτητική ζωή; Ισως σε μια άλλη πόλη, κάποια άλλη χρονική στιγμή. Στην Αθήνα πάντως όχι. Και σίγουρα όχι εγώ.
Κάποια στιγμή, όταν συμβιβάστηκα με το γεγονός ότι δεν θα πάρω πτυχίο, έψαξα για δουλειά. Ατυχία κι εδώ όμως. Η δουλειά μου ήταν ακόμα πιο ψηλά από τη Νομική. Προς το Κολωνάκι. Οπότε ταξί και άγιος ο Θεός. Αλλο μεγάλο κεφάλαιο η συναναστροφή μου με τους ταξιτζήδες. Μπορώ να γράψω βιβλίο γι΄ αυτήν. Κάποια στιγμή απέκτησα αυτοκίνητο. Το τόλμησα από την πρώτη σχεδόν στιγμή να ανεβαίνω στο κέντρο μ΄αυτό. Η δουλειά μου ήταν μεσημεριανή και έτσι κάθε μεσημέρι ξεκινούσα με την ελπίδα πως θα βρω θέση, αφού κάποιοι σχολούσαν, κάποια μαγαζιά έκλειναν κ.λπ. Εδώ ισχύει βέβαια το <κάθε πέρσι και καλύτερα>. Χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και δυσκολότερο να βρω θέση. Τα απαγορευτικά ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια. Θέση για βουλευτή εδώ, θέση για υπουργείο εκεί, θέση για ανάπηρο παραπέρα. Αν το ελληνικό κράτος έδειχνε για τους ανάπηρους την ίδια ευαισθησία που έδειχνε το Υπουργείο Συγκοινωνιών για να τους εξασφαλίσει μια θέση πάρκινγκ, τότε θα είχαμε το τέλειο ιατροφαρμακευτικό σύστημα περίθαλψης. Ναι, σωστά καταλάβατε, πιστεύω πως οι μισές από τις θέσεις πάρκινγκ που υποτίθεται ότι είναι για τους ανάπηρους στο κέντρο της Αθήνας, είναι θέσεις <μαϊμού>. Κουτσά - στραβά πάντως και αφού είχα βρει τρεις φορές το αυτοκίνητο τρακαρισμένο εκεί που το είχα παρκάρει
(μόλις μία φορά μου άφησαν χαρτί με τα στοιχεία τους) θέσεις έβρισκα. Μία κλήση είχα πάρει μόνο όλα αυτά τα χρόνια κι αυτή επειδή είχα δεν είχα τηρήσει μια απόσταση πέντε (!) μέτρων από την διάβαση πεζών (πολλά δεν είναι πέντε μέτρα;). Και ύστερα... Υστερα δεν ήρθαν οι μέλισσες. Ηρθαν οι ελεγχόμενες θέσεις στάθμευσης. Τρεις ώρες λέει και πολλές σου είναι για να κάνεις τη δουλειά σου στην Αθήνα. Αν θες παραπάνω χρόνο, θα πάρεις το αυτοκίνητο και θα το μετακινήσεις σε άλλη θέση. Μα καλά, αναρωτιέσαι, κι αυτοί που δουλεύουν παραπάνω ώρες τι θα κάνουν; <Και ποιος σου είπε ότι το σύστημα φτιάχτηκε για αυτούς που δουλεύουν στο κέντρο;>, έρχεται η απάντηση. <Φτιάχτηκε για αυτούς που έχουν να κάνουν ψώνια, επίσκεψη σε γιατρό, ή οφθαλμόλουτρο στις καφετέριες του Κολωνακίου>. Οπότε; Οπότε το αυτοκίνητο παρκαρισμένο κάτω από το σπίτι (εδώ που τα λέμε δεν συμφέρει να το μετακινείς από εκεί γιατί άντε να ξαναβρείς θέση κοντά)
και ξανά μανά λεωφορείο. Στο μεταξύ, είχα μετακομίσει από το Περιστέρι στα Σεπόλια. Το <730> έγινε <732> αλλά η ...παράδοση ακατάρριπτη. <Αγιος Φανούριος - Ζωοδόχος Πηγή> η ονομασία, αλλά οι ίδιες συνήθειες. Αναλογία 3 προς 1. Τρία <608> (Γαλάτσι) ένα <732>. Τις πρώτες μέρες δεν ήταν έτσι. Το λεωφορείο ερχόταν αρκετά γρήγορα και σχετικά άδειο στη στάση μου. Ποιος θα ανεβεί καταμεσήμερο στην Αθήνα, εκτός από αυτούς που δούλευαν το πρωί στο Περιστέρι; Και φαίνεται πως δεν ήταν πολλοί. Η διαδρομή βολική. Κατέβαινα στην Ακαδημίας, στην Εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, έπαιρνα το <022> που πήγαινε Κολωνάκι, κατέβαινα Κανάρη και αντί για ανηφόρα (είμαστε πια και κάποιας ηλικίας...) είχα μόνο μια μικρή κατηφόρα. Αν δηλαδή ανάμεσα στην στάση <Ακαδημία> και την Βασιλίσσης Σοφίας υπήρχε και μια ενδιάμεση στάση δεν θα χρειαζόμουν δεύτερο λεωφορείο. Οπως δεν χρειαζόμουν στην επιστροφή. Η στάση <Οφθαλμιατρείο> που έκανε το <732> με βόλευε μια χαρά όταν γύριζα σπίτι. Ενιωθα ότι ξαναζούσα τα φοιτητικά μου χρόνια. Ολα μου φαίνονταν ιδανικά. Καθαρό το λεωφορείο, ευγενικοί οι οδηγοί (ομολογώ ότι εξακολουθούν να είναι ευγενικοί στην πλειοψηφία τους, τουλάχιστον στην δική μου γραμμή και την αλήθεια οφείλω να την πω), άδεια θέση απαρέγκλιτα είτε στο <πήγαινε> είτε στο <έλα>. Μωρέ λέω, λες να γίναμε Ευρωπαίοι και εγώ να μη το κατάλαβα; Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ που άρχισα να την ψάχνω να πηγαίνω με λεωφορείο σε όλες μου τις δουλειές. Μπαίνοντας τυχαία μια μέρα στο site της ΕΘΕΛ για να δω μια διαδρομή, συμπλήρωσα ένα ερωτηματολόγιο για το πώς μπορούν οι αστικές συγκοινωνίες να γίνουν ακόμα καλύτερες. Τι ζήτησα; Αυτό που επισήμανα παραπάνω. Να μπει μια ενδιάμεση στάση, κάπου στη Βουκουρεστίου, αφού θεωρούσα ότι είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από Ακαδημία μέχρι Βασιλίσσης Σοφίας, την στιγμή που στην επιστροφή οι στάσεις έχουν κοντινότερη απόσταση. Εδωσα και στοιχεία, ονοματεπώνυμο και τηλέφωνο. Δεν μου τηλεφώνησαν ποτέ. Τις απαντήσεις μου πάντως φαίνεται πως τις έλαβαν ...υπόψιν τους. Τρεις εβδομάδες μετά, κατάργησαν την στάση <Οφθαλμιατρείο> και μας κατέβασαν στο Πανεπιστήμιο. Σου λέει αφού τα καταφέρνουν στο ανέβασμα τόση απόσταση χωρίς στάση, δεν θα τα καταφέρουν στο κατέβασμα; Και στην τελική ΝΑ κι αν τα καταφέρουν ΝΑ κι αν δεν τα καταφέρουν. Από τότε άρχισε ο Γολγοθάς. Το αγαπημένο μου λεωφορείο άρχισε να αργεί απίστευτα. Κι όταν ερχόταν όπως είναι φυσικό ήταν γεμάτο. Και στο <πήγαινε> και στο <έλα>. Για τις μέρες που έχει πορεία, τις καθιερωμένες Πέμπτης δηλαδή και όποτε άλλοτε ήθελε προκύψει, δεν το συζητάω. Το <ακριβό μου 732> είναι λίγο σνομπ. Ακριβοθώρητο και φίρμα. Βγαίνει στο δρόμο πιο σπάνια και τελευταίο από όλα τα άλλα. Μπορεί η πορεία να έχει λήξει πάνω από ώρα, αλλά αυτό από Χαλκοκονδύλη στρίβει αριστερά. Δεν ανεβαίνει Κάνιγγος λες και υπάρχει ναρκοπέδιο και φοβάται μη το πατήσει. Μια φορά τόλμησα να διαμαρτυρηθώ σε ένα σταθμαρχείο, όταν είδα ότι τα άλλα ανεβαίνουν κανονικά και με άρχισαν στο δούλεμα: <Για να μην ανεβαίνει, τέτοιες εντολές θα έχει>. Τώρα πώς γίνεται να έχει μόνο αυτό τέτοιες εντολές; Αγνωστο. Ισως έχει κάνει κάτι η συγκεκριμένη γραμμή και την βάζουν τιμωρία. Κι αφού κουτσά στραβά - και καθυστερημένα... - φτάνω το μεσημέρι στη δουλειά το βράδυ τα πράγματα είναι χειρότερα. Το βράδυ που νυχτώνει απλώνεται τριγύρω ο <νόμος 732>. Είτε θα έρχονται τρία - τρία (δεν κάνω πλάκα, τρία - τρία, όχι δύο - δύο) είτε δεν θα έρχονται καθόλου. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Αφού έχω μια υποψία, πως οι οδηγοί κάπου τα πίνουνε σε καναν καφενέ στο τέρμα, παίζουνε και καμιά παρτίδα και μετά ξεκινάνε όλοι μαζί, κονβόι.
Και αφού πιάσαμε τα έξω, ας πιάσουμε και τα μέσα. Γιατί εδώ ισχύει το απέξω πανούκλα και από μέσα πανούκλα. Δεν ξέρω από πού προέρχονται τα συγκεκριμένα λεωφορεία. Κάπου άκουσα ότι είναι ουκρανικά αλλά δεν παίρνω και όρκο. Ουκρανικά δεν ξέρω αν είναι, για Ουκρανούς πάντως πρέπει να έχουνε φτιαχτεί. Για να καταφέρεις να πιάσεις τη χειρολαβή χωρίς να ξεχεριαστείς πρέπει να είσαι πάνω από 1.80. Και καθώς Ουκρανοί δεν συχνάζουν στην Ελλάδα και όσες Ουκρανές ζουν και δουλεύουν στην Ελλάδα πολύ δύσκολα θα πάρουν το λεωφορείο, απομένουν οι Ελληνες, κάποιοι Πακιστανοί και Αλβανοί να ταλαιπωρούνται (τους Κινέζους δεν τους υπολογίζω είναι χαμένοι από χέρι, ενώ οι περισσότεροι Αφρικανοί που έχω δει εγώ τουλάχιστον στο λεωφορείο, είναι ευτυχώς γι΄ αυτούς ψηλοί). Είπαμε ρε παλικάρια ότι η τωρινή γενιά Νεοελλήνων είναι και καλύτερη και ψηλότερη, αλλά στο λεωφορείο κυκλοφορούνε και άλλες γενιές. Κυκλοφορούνε κι άλλες φυλές. Κυκλοφορούνται και γερόντια. Αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί καθώς τα παπούδια και οι γιαγιάδες δεν φτάνουν τις χειρολαβές (και ψηλοί να είναι, έχουνε σκεβρώσει πια...) στριμώχνονται εκεί που υπάρχουνε σίδερα. Προπάντων η ασφάλεια. Η σιγουράντζα.
Γαντζώνονται εκεί τρεις τέσσερις μαζί στις τρεις πόρτες, σφίγγονται κιόλας γιατί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι ο γέρος ή από χέσιμο θα πάει ή από πέσιμο (κι σου λέει αφού ελέγχουμε - έτσι νομίζουν... - το ένα ας απομακρύνουμε την πιθανότητα για το άλλο) κι άντε μετά εσύ να βγεις και να μπεις. Βάλε τώρα στο ζύγι και την κλασική γαϊδουριά πολλών που γουστάρουνε την βολή τους και δεν μετακινούνται ούτε ίντσα για να σε διευκολύνουνε κι έχεις το τέλειο <λεωφορειακό> σκηνικό. Πίτα στις πόρτες, άδειο ενδιάμεσα και κάποιοι τυχεροί στα καθίσματα. Τα καθίσματα. Αλλη πονεμένη ιστορία. Φτιαγμένα κι αυτά για τον γίγαντα Γκρισίνο. Ετσι και κάνει το τραγικό λάθος να σκαρφαλώσει (ναι, περί αναρρίχησης πρόκειται) κανας μικροκαμωμένος τύπος, δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακατέβει γλιτώνοντας τη θλάση. Μιλάμε τώρα τύφλα νάχει η φετινή ΑΕΚ! Αφού οι περισσότεροι αποθαρρύνονται και δεν το επιχειρούν καν. Δεν είναι μόνο άβολο. Ούτε μόνο επικίνδυνο. Είναι και αστείο. Και σου λέει ο άλλος ας μη γίνω νούμερο τώρα για δυο - τρεις στάσεις. Ας κάνω υπομονή. Επειτα είναι και το άλλο. Οι μισές θέσεις είναι ανάποδα. Πα να πει έτσι και ζαλίζεσαι τις έχεις απορρίψει από χέρι γιατί αν κάτσεις μέχρι να φτάσεις σπίτι σου έναν ίλιγγο τον έχεις στο τσεπάκι. Μιλάμε τώρα ότι από όλες τις θέσεις καθήμενων ζήτημα να είναι βολικές πέντε - έξι. Οι δύο μονές, άντε και άλλα δυο ζευγάρια στη μέση. Βάλε τώρα με το νου σου με βάση τη συχνότητα που έρχονται τα λεωφορεία και τον κόσμο που περιμένει να μπει πόσο πιθανό είναι να πιάσεις αυτές τις ελάχιστες προνομιούχες θέσεις. Λιγότερες κι από το να βρεις εισιτήρια για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της Αθήνας.
Αυτά τα ...πολλά και θα επανέλθω...

Tuesday, May 8, 2007

Γάτες και γατο-άλμπουμ

Αυτές είναι οι γάτες μου. Η Κούκλα και η Φάτσα. Η Κούκλα είναι η μαλλιαρή ανοιχτόχρωμη και η Φάτσα είναι η κοντότριχη σκουρόχρωμη. Μην κοιτάτε που είναι σχεδόν αγκαλιά στη φωτογραφία. Για την ακρίβεια υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχει η μία την άλλη. Μ΄ αρέσει που ο γιατρός τους, μου είπε πως πρέπει να τους κάνω γρήγορα στείρωση, προτού αναπτύξουν μεταξύ τους θηλυκό ανταγωνισμό. Χα! Τον ανέπτυξαν έτσι κι αλλιώς. Ομως, τελικά μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε.
Η σημαντικότερη στιγμή που γίνονται ένα είναι όταν μπαίνει ηλεκτρική σκούπα. Τότε εξαφανίζονται ταυτόχρονα και κρύβονται στο ίδιο σημείο. Σχεδόν αγκαλιά. Η ισχύς εν τη ενώσει που λένε. Μόλις περάσει ο κίνδυνος ρίχνει η μία στην άλλη από μία κατραπακιά και ξαναχωρίζουν τα ...τσανάκια τους.

Η Φάτσα είναι η μεγάλη. Τι μεγάλη
δηλαδή; Ζήτημα να είναι 10 μέρες πιο μεγάλη. Γεννήθηκε κάτω από ένα φεγγάρι του Αυγούστου, είναι Λιονταρίνα και της φαίνεται. Γνήσια κεραμιδόγατα σε όλα τα άλλα εκτός από την αγάπη στην περιπέτεια. Για την ακρίβεια η αγάπη για περιπέτεια σταμάτησε εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη που την βρήκα μωράκι δίπλα σε μια ρόδα αυτοκινήτου. Ούτε που την είχα πάρει χαμπάρι μέχρι που άρχισε να φωνάζει. Σχεδόν να ουρλιάζει. Πιθανότατα είχε πάρει από πίσω την μαμά της (η περιπέτεια που λέγαμε) και χάθηκε, οπότε τα βρήκε σκούρα και άρχισε τα νιαουρίσματα. Τότε, το είχα σκεφτεί διπλά να την πάρω στο σπίτι. Είχα χάσει τρία χρόνια πριν την λατρεμένη μου Λιούντα και είχα πει πως δεν πρόκειται να ξαναπάρω κατοικίδιο. Αφενός ήθελα να την πενθήσω και να μην την αντικαταστήσω, γιατί το ένιωθα πως είναι μοναδική (κι ακόμα το νιώθω, απλώς συνειδητοποίησα πως αυτό δεν με εμποδίζει να αγαπάω και άλλες γάτες εκτός απ΄ αυτήν) αφετέρου δεν ήθελα να ξαναζήσω τον πόνο που αισθάνθηκα με το χαμό της. Μόλις όμως είδα αυτό το πιτσιρίκι, απροστάτευτο και χαμένο λύγισα. Ρώτησα τον εαυτό μου: <Θα μπορέσεις να αναλάβεις μια υποχρέωση που μπορεί να κρατήσει ακόμα και 15 χρόνια;> (ίσως και παραπάνω αν σκεφτεί κανείς πως η Λιούντα μου <έφυγε> 19 χρόνων, σπάζοντας κάθε ρεκόρ μακροζωίας για γάτα). Η απάντηση ήταν <Ναι, θα μπορέσω>. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ περισσότερο. Εσκυψα και το πήρα αγκαλιά και μετά από λίγο το <ορφανό> είχε υιοθετηθεί. Γιατί την ονόμασα Φάτσα; Δεν είναι φανερό; Είναι φάτσα. Ηταν φάτσα από την πρώτη στιγμή. Πανέξυπνη, σπιρτόζα, παιχνιδιάρα, απαιτητική. Καλά, έχει και ελαττώματα. Είναι άτσαλη όταν τρώει, σκορπάει τα πάντα δεξιά και αριστερά (εξ ού και της έχω κολλήσει τρία παρατσούκλια: <γυφτάκι>, <χωριατάκι> και <πλιγούρω> - και μην ξεσηκωθεί τώρα κανείς και με πει ρατσίστρια), και <εκδικείται> χαλώντας τα λουλούδια όταν δεν της δίνεις το αγαπημένο της φαγητό που είναι μόνο το κρέας. Αρνείται να δοκιμάσει κάθε γεύση γατοτροφής που δεν έχει κρέας και απομακρύνεται επιδεικτικά όταν το μενού περιέχει σολωμό, τόνο με σαρδέλα, ψάρια ωκεανού και άλλες τέτοιες αηδίες (τώρα εδώ που τα λέμε, άδικο έχει; Είναι γεύσεις αυτές για μια κεραμιδόγατα; Πού βρισκόμαστε; Στην Ιμπιζα;).
Ασε που φοβάται απίστευτα. Μόλις ακούσει το κουδούνι χώνεται μέσα στα σκεπάσματα σαν την στρουθοκάμηλο. Επειδή δεν βλέπει, νομίζει ότι δεν την βλέπουν. Κι αυτό της φτάνει για να ηρεμήσει. Πώς όμως να μη την δουν;

Μιλάμε για περίπου εφτά κιλά γάτα. Οταν την πρωτοπήγα στον γιατρό και τον ρώτησα αν είναι χοντρή μου είπε ότι είναι πολύ δυνατή και γυμνασμένη. Τότε κάναμε πλάκα με την μαμά μου και την λέγαμε <η Πετρουλάκη των γατιών>. Στην επόμενη όμως επίσκεψη ήρθε η κεραμίδα. Δίαιτα! Πρέπει να χάσει κιλά. Πώς όμως να της κάνω δίαιτα; Εδώ δεν μπορώ να κάνω εγώ, θα κόψω το φαγητό από τη γάτα; Αφού όσο το σκέφτομαι λέω πως εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη δεν την επέλεξα, αλλά με επέλεξε. Σου λέει <μ΄ αυτήν θα φάω καλά>. Ασε που σκέφτομαι ότι μπορεί να <απέρριψε> κι άλλους πριν νιαουρίσει σε μένα. Οποτε το λέω στη μάνα μου, με ...επαναφέρει στην τάξη. <Σιγά μην είχε βρεθεί κι άλλο κορόιδο για να την μαζέψει>. Ποιος ξέρει; Και ποιος θα μάθει εν τέλει;


Αυτή είναι η Κούκλα. Είναι η <μικρή>. Τι μικρή, δηλαδή, κάπου 10 μέρες μικρότερη από τη Φάτσα πρέπει να είναι όπως είπε ο γιατρός. Παρθένος στο ζώδιο συνήθως τις τρώει από τη Φάτσα, μέχρι τη στιγμή που θα της τη δώσει και θα της ανταποδώσει. Για την ακρίβεια πολλές φορές σηκώνει το χέρι της χωρίς η Φάτσα να την έχει πειράξει. Στην αρχή αντιδρούσε σπασμωδικά και την είχα βγάλει Πίκπα. Καμία σχέση με την Φάτσα σαν ιδιοσυγκρασία. Εχει κάτι αέρινο στο βάδισμα, είναι ντελικάτη, περπατάει χαριτωμένα και όχι σαν ...νταλικιέρης, όπως η Φάτσα, αλλά ταυτόχρονα είναι και μαλθακή. Ενα βράδυ που γύριζα σπίτι μου την δείχνει μια γειτόνισσα που διατηρεί μπακάλικο και ήξερε ότι είχα μαζέψει τη Φάτσα περίπου τρεις μήνες πριν. Νόμιζε μάλιστα ότι είναι η Φάτσα και το έχει σκάσει. Ηταν χαμένη, πεινασμένη, αλλά πανέμορφη και μαλλιαρή. Φαινόταν ότι ήταν από σπίτι και κάποιος την είχε πετάξει έξω. (Από αυτό μάλιστα της έδωσα και το δεύτερο <όνομά> της: <Παραπετάμι>, δηλαδή παραπεταμένη και <Παρπέτι> σαν ...σύντμηση). Δεν πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω το γιατί (την είχαν πετάξει έξω). Οταν θυμώνει γίνεται στριμένη, μπήγει στο δέρμα το μεγάλο νύχι, το <στριφτό> όπως το λέω και σε τρελαίνει στον πόνο. Δύσκολο κάποιος να αντέξει τέτοια συμπεριφορά και δεν τον αδικώ. Εμένα όμως μου θύμισε τη Λιούντα. Και στο <στριφτάρι>, που το συνήθιζε κι εκείνη, αλλά και στη φωνή. Οταν έκλεινα τα μάτια μου και άκουγα τη φωνή της νόμιζα ότι άκουγα τη Λιούντα. Ας
επιστρέψω όμως σε εκείνο το βράδυ που την γνώρισα. Η μπακάλισσα έβγαλε από το ψυγείο του μαγαζιού της ένα κομμάτι μορταδέλα και της το έδωσε. Ηταν πιο ...μεγάλο από την ίδια. Το έβαλε στο στόμα της και κρεμόταν κάτω. Στο τέλος όμως το ...κατάφερε. Μόλις το έφαγε ξεθάρρεψε και δεν ξεκόλλαγε από το μαγαζί. Η μπακάλισσα όμως ήθελε να κλείσει και να φύγει. Ούτε λόγος να την αφήσει μέσα. Φοβήθηκε μη της κάνει ζημιά στο μαγαζί. Την άφησε έξω παρά τα παρακάλια μου (ότι την έχει ...συμπαθήσει και άλλες τέτοιες αηδίες που επιστράτευσα για να την πείσω χωρίς αποτέλεσμα) κι εγώ ανέβηκα στο σπίτι σκεφτόμενη πως δύο γάτες είναι too much. Ολο το βράδυ όμως δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Το σκέφτηκα από την ανάποδη. Τι μία γάτα τι δύο; Ποια η διαφορά; Οπως μεγαλώνει η μία θα μεγαλώσει και η άλλη. Ούτε μπορούσα να φανταστώ πως υπάρχει περίπτωση να ζηλέψει η μία την άλλη. Κι όσο σκεφτόμουν ότι είναι ένα μικρό γατάκι που δεν ξέρει από δρόμους, δεν ξέρει πώς να ψάξει την τροφή του και κινδυνεύει να το πατήσει κάποιο αυτοκίνητο, τρελαινόμουν. Λέω λοιπόν στον εαυτό μου, πως αν το πρωί βγω και το βρω εδώ γύρω θα το μαζέψω κι αυτό. Το πρωί σηκώθηκα πολύ νωρίς και κατέβηκα κάτω. Δεν το βρήκα αμέσως και ρωτάω στο μπακάλικο. Μου δείχνουν την αυλή στην απέναντι πολυκατοικία και μου λένε πως είναι εκεί. Δεν δίστασα λεπτό. Την μάζεψα και την έφερα στο σπίτι. Τι τόθελα; Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα το λάθος μου.

Μόλις την είδε η Φάτσα, τρελάθηκε. Από εκεί που με περίμενε με ανυπομονησία κάθε φορά που ερχόμουν στο σπίτι αντέδρασε όπως φαντάζομαι ότι αντιδρούν τα μικρά παιδάκια όταν έρχεται στο σπίτι το νέο μέλος της οικογένειας. Δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει τη ζήλια της. Οποτε τις άφηνα μαζί έπαιζαν ξύλο. Αλλά πολύ ξύλο μιλάμε. Αναγκάστηκα να χωρίσω το σπίτι σε ...σφαίρες επιρροής. Η κουζίνα ήταν το <βασίλειο> της Κούκλας και οι κρεβατοκάμαρες το <βασίλειο> της Φάτσας. Για το σαλόνι δεν συζητάμε. Με δύο γάτες στο σπίτι και ένα σωρό εύθραυστα πράγματα το σαλόνι είχε <κλειδωθεί> μήνες πριν, από την στιγμή που απέκτησα τη Φάτσα. Προσπάθησα να μην δίνω πολλή σημασία στην Κούκλα, αφού είχα πειστεί πως η συμβίωσή τους είναι προβληματική. Εξάλλου συζητώντας με μια φίλη μου, μου είχε πει πως ενδιαφέρεται να την πάρει σπίτι της κι έτσι προσπάθησα να μην <δεθώ> μαζί της για να μη μου λείψει αργότερα. Εμπαινα στην κουζίνα την τάιζα (δεν ξέρω και να μαγειρεύω κι έτσι δεν χαλούσα πολύ χρόνο εκεί), δεν την χάιδευα και πήγαινα στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί έτρωγα, εκεί καθόμουν και έπαιζα με τη Φάτσα. Και η Κούκλα από την κλειστή τζαμένια πόρτα μας άκουγε. Μέχρι που ένα βράδυ δεν το άντεξε. Πλησίασε την πόρτα και άρχισε να φωνάζει σπαραχτικά. Λογικό δεν ήταν; Σου λέει, τι με πήρες και με έκλεισες σε ένα <χρυσό> κλουβί; Μπορεί να μην κινδυνεύω και να έχω φαγητό αλλά δεν βλέπω κανέναν. Οσο για τη φίλη μου; Στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ τη διάθεση να πάρει τη γάτα σπίτι της. Βρέθηκα σε απόγνωση. Τι θα κάνω με δύο γάτες που μισιούνται; Και πόσο ακόμα θα ζω περιορισμένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι; Ωστόσο, την λύση την έδωσε η ίδια η ζωή. Μετά από μερικές ημέρες αρρώστησε η Φάτσα. Πολύ βαριά. Δεν μπορούσε ούτε να φάει ούτε να κουνηθεί. Τις τρέχω και τις δύο στο γιατρό, απορημένη, αφού πίστευα πως μέχρι τριών - τεσσάρων μηνών τα γατάκια έχουν ανοσία. Εκείνος μου είπε πως η Κούκλα ήταν φορέας του ιού της γρίπης της γάτας, που όμως δεν εκδηλώθηκε στην ίδια γιατί την έφερα σπίτι και την περιποιήθηκα. Κόλλησε όμως τη Φάτσα.

Της έκανε μια ένεση κορτιζόνης της έδωσε αντιβίωση και μου είπε να δίνω και στην Κούκλα γιατί υπάρχει περίπτωση να νοσήσει κι αυτή. Τρία 24ωρα η Φάτσα δεν κουνήθηκε από το κρεβάτι και δεν έφαγε τίποτα. Μόνο κοιμόταν. Δεν συγχωρούσα τον εαυτό μου, αφού θεωρούσα πως αν πεθάνει θα φταίω εγώ και κανένας άλλος. Εκανα ό,τι μπορούσα γι΄ αυτήν, την χάιδευα, της μιλούσα, της πήγαινα φαγητό, αλλά δεν αντιδρούσε. Ομως, τελικά σε κάποιες περιπτώσεις κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει ένα ζώο, όσο ένα άλλο ζώο. Η Κούκλα που αυτά τα τρία μερόνυχτα την άφησα ελεύθερη να τριγυρνά σε όλα τα δωμάτια, ανέβηκε στο κρεβάτι και πλησίασε τη Φάτσα. Ακούμπησε στο πρόσωπό της και έκανε το απίστευτο (για μένα). Αρχισε να την γλείφει και να την πλένει. Η Φάτσα αντέδρασε αρχικά σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Η αδυναμία της όμως δεν της επέτρεψε να κάνει το παραμικρό.

Η Κούκλα συνέχισε να την πλένει στο πρόσωπο, στο λαιμό, στα αυτιά. Το ίδιο βράδυ η Φάτσα ανασηκώθηκε και μετά από λίγο κατέβηκε από το κρεβάτι και ήπιε λίγο γάλα. Σε ένα 24ωρο ήταν περδίκι. Από τότε συμβιώνουν άλλοτε αρμονικά και άλλοτε όχι. Δεν τρελαίνονται να πλησιάζουν η μία την άλλη, ωστόσο υπάρχουν στιγμές (και είναι πολλές) που παίζουν μαζί και είναι σκέτη απόλαυση. Οπως απόλαυση είναι όταν αποφασίζουν να κάνουν τους ...κυνηγούς όταν περνάει από τη βεράντα κάποιο έντομο και προσπαθούν να το πιάσουν. Η μία πάει από τη μια, η άλλη από την άλλη και προσπαθούν να το ...περικυκλώσουν. Και η ιστορία (τους) συνεχίζεται...

Γιαγιά - <σκοτώστρα>

Γυρνούσα χθες από τη δουλειά στο σπίτι κι όπως καθόμουν μέσα στο λεωφορείο, από την δεξιά πλευρά, βλέπω ένα αμάξι - τούρμπο να διασχίζει κάθετα το δρόμο μας λες και ήτανε ελεύθερος. Οπα, λέω, την κάτσαμε. Πατάει φρένο ο οδηγός μας αλλά πού να προλάβει; Χτυπάει το αμάξι περίπου στο κέντρο, λίγο πίσω από τη θέση του οδηγού και με το τράκο το γυρίζει και το φέρνει ακριβώς μπροστά του μούρη με μούρη. Σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια μοιάζανε. Οι μισοί ούτε που καταλάβανε τι έγινε. Ας όψονται τα νέα λεωφορεία με τις ανάποδες θέσεις. Μπορείς να πας στον άλλο κόσμο και δεν θα καταλάβεις ούτε από τι πήγες. Ανετος κι αμέριμνος. Οι άλλοι δε, οι όρθιοι πήγανε μια βόλτα μέχρι το μπροστινό τζάμι και γυρίσανε. Πάλι καλά που δεν κολλήσανε στο παρπρίζ σαν χαλκομανίες. Σηκώνεται ο φουκαράς ο οδηγός ταραγμένος και αφού βεβαιώνεται ότι δεν χτύπησε κανείς, ανοίγει τις πόρτες για να βγει και να βγούμε έξω. Κάτω χαμός. Σεξ και βία. Γυαλιά από δω, γυαλιά από εκεί, ένας προφυλακτήρας εδώ, μισός προφυλακτήρας παραπέρα, φανάρια σπασμένα. Ψάχνουμε για τον οδηγό του αυτοκινήτου, βλέπουμε μόνο στη θέση του συνοδηγού μια γριά με μαύρα να κρατάει το κεφάλι της. Η πόρτα του οδηγού ανοιχτή και παραπέρα μια άλλη γριά χωρίς μαύρα αυτή, με μια τσάντα στο χέρι να απομακρύνεται στο δρόμο. Τέσσερα μέτρα πιο κάτω ήτανε η στάση και ένα καφενείο κι αυτοί που βρισκόντουσαν εκεί τα είδαν όλα. <Αυτή είναι η οδηγός> φωνάζουνε, δείχνοντας τη γριά που απομακρυνόταν. Μιλάμε τώρα ότι οι δυο γριές μαζί ήτανε κοντά οχτακοσίων χρονών. Κοντράρανε στα ίσια το άθροισμα ηλικίας των παικτών της Μίλαν. Για τόσο πουρά μιλάμε. Φορούσε δε ένα μαύρο γυαλί, σαν τον Φωτόπουλο στην <κάλπικη λίρα>. <Αόμματος!>.
Ποιος ξέρει; Δεν κατάλαβε τι έγινε; Φρικάρισε με το τράκο και πήγε να φύγει; Την φέρνουνε πίσω, κοιτάζει την άλλη που είχε χτυπήσει, την γράφει κανονικά. Ούτε που την ένοιαξε ότι εξαιτίας της η άλλη, παραλίγο να πάει να κάνει παρέα στο μακαρίτη. Φέρνει η γριά ένα γύρο το αμάξι που είχε γίνει το μαύρο του το χάλι, μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά, ακουμπάει πάνω του και αρχίζει να το κλαίει κουνώντας το κεφάλι. <Τι το κλαις;>, της φωνάζει κάποιος. <Σάμπως, θα το ξαναοδηγήσεις; Θα στο πάρουνε το δίπλωμα>. Θα μου πεις τώρα εκεί είναι το θέμα; Οτι θα της το πάρουνε; Το θέμα είναι πώς της το δώσανε. Αν της το δώσανε. Μιλάμε τώρα ότι αυτή θα πρέπει να είχε βγάλει το δίπλωμα το ...1920.
Χαμένα τα είχε η γριά, χαμένα τα είχε κι ο οδηγός του λεωφορείου, χαμένα τα είχαμε κι εμείς.
Οσο νάναι ρε παιδί μου, άμα γίνει ένα τροχαίο και δεις ότι δεν έπαθες τίποτα και δεν φταις κιόλας, το πρώτο που θα κάνεις είναι να μπινελικώσεις τον άλλο που φταίει. Στη γριά όμως τι να πεις; Να την πιάσεις από το πέτο; Να την τραβήξεις από το μανίκι; Σαλταρισμένη ήτανε έτσι κι αλλιώς. Ποιος ξέρει τι σκέφτηκε. Οτι θα προλάβει να διασχίσει το δρόμο πριν φτάσει το λεωφορείο; Ο αίλουρος! Που νόμιζε ότι έχει αντανακλαστικά εφήβου. Πάλι καλά που τράκαρε με το λεωφορείο. Αμα ήτανε κανα μηχανάκι θα το είχε στείλει αδιάβαστο το παιδάκι που θα ήτανε επάνω. Και να πεις ότι δεν είχε στοπ ο δρόμος που βγήκε; Τεράστιο και καθαρό. Ούτε δέντρα το κρύβανε, ούτε κολόνες ούτε τίποτα. Σάμπως όμως θα το είδε και το στοπ με το ματομπούκαλο που φόραγε; Ερχεται σε λίγο η Τροχαία. Εκεί να δεις φάση. Επρεπε να βγάλω το κινητό να τραβήξω τη φάτσα του αστυνομικού μόλις συνειδητοποίησε ότι το αμάξι το οδηγούσε η γριά. Βάζει το αμάξι στην άκρη (πού να εμπιστευτούνε τη γριά να το πάει παραπέρα;) και μετά ζητάει μαρτυρίες για το τι έγινε. Αλλο γέλιο εκεί. Ο πρώτος που πάει για μάρτυρας ήτανε ένας θαμώνας του καφενείου. Με το ένα μάτι βασιλεμένο και το άλλο αλλήθωρο, σαν τον Γύλο, τον ήρωα που υποδυόταν ο Αυλωνίτης στη <Σωφερίνα>. Είμαι περίεργη θα τον καλέσουνε αυτόν να τους πει τι είδε; Τέλος πάντων δώσανε εκεί δυο - τρεις κατάθεση, δώσανε και τα στοιχεία τους, περιμένουμε κι εμείς να ξαναμπούμε στο λεωφορείο να φύγουμε. Αμ δε! <Το επόμενο λεωφορείο - λέει ο οδηγός - θα περάσει από πάνω, από Λιοσίων>. Πα να πει ότι τέσσερις στάσεις που είχα ακόμα εγώ μέχρι να φτάσω σπίτι μου, τις παρέκαμπτε. Οπότε τι να κάνω; Τόκοψα ποδαράτο. Σηκώνομαι σήμερα το πρωί και πονούσα παντού λες και με είχανε δείρει. Προφανώς είχα χτυπήσει στην προσπάθεια να κρατηθώ την ώρα του τράκου, αλλά εκείνη την ώρα δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Κατάλαβες φίλε μου; Της ήρθε της γριάς να πάει στον άλλο κόσμο και κόντεψε να σακατέψει εμάς...

Μπράβο σας!


Αυτά είναι! Ευτυχώς που σ΄ αυτά τα χρώματα και μ΄ αυτό το έμβλημα υπάρχει και μια ομάδα που μπορεί να μας κάνει περήφανους. Μπράβο σας ρε μάγκες! Μπράβο σου, ρε αλάνι Ζοτς. Μπράβο Παυλάρα και Θανάση. Σωστά το είπατε. Τον Παναθηναϊκό πρέπει να τον έχεις στην καρδιά, όχι στην τσέπη. Μας έχετε κακομάθει αλλά δεν έχουμε χορτάσει. Θέλουμε κι άλλους τίτλους κι άλλες επιτυχίες. Και τα θέλουμε γιατί ξέρουμε ότι εσείς μπορείτε να μας τα προσφέρετε. Και πάντα ζητάς πολλά απ΄ αυτούς που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προσφέρουν πολλά!

Saturday, May 5, 2007

Παλιάλογα

Μάλιστα. Μαυρίσαμε και απόψε. Από το ζενίθ στο ναδίρ. Από την πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκα στην ξεφτίλα του κυπέλλου. Για κάθε χαρά στο μπασκετάκι μια λύπη στο ποδόσφαιρο. Και δύο και τρεις μη σου πω. Λεοντίου αγόρι μου κάνε μας τη χάρη και φύγε μόνος σου. Ρε Βαγγελάκη πώς το έκανες αυτό στο τέλος; Ρε Γιάννη (εγώ δεν θα σε πω Γιαννάκη), πώς σου την έσκασε έτσι ο Αντσούγιας; Ρε Μόρις, Ραμαζάνι έχετε ακόμα και τόχεις ρίξει στη νηστεία και δεν μπορείς να τρέξεις; Αμ ο Πέτρος; Αμα θέλαμε αγάλματα στο τέρμα ρε, κρατούσαμε το μέλος.
Τσαπού α λα νέγρα όπως μου έγραψε και ο Βασίλης στο sms. Γιατί μας χαλάτε το Σάββατο ρε; Γιατί μας σπάτε τα νεύρα; Γιατί δε μας αφήνετε μια φορά να χαρούμε; Γιατί πάτε σώνει και καλά να φέρετε το βάτραχο;

Κι έχεις και τον ραλίστα και σου λέει να πάτε να παίξετε πλέι στέισον. Εσύ να πας να παίξεις πλέι στέισον. Γιατί άμα έπαιζες θα έβρισκες και καναν παίχτη της προκοπής. Δεν θα έφερνες όλα τα σαπάκια. Αλλάξτε ομάδα ρε. Αλλάξτε γιατί θα αλλάξουμε εμείς στο τέλος.
Και μου τόλεγε ο Αλέκος. Οι γυναίκες λέει ασχολούνται με τη μόδα, με το κομμωτήριο, με τους γκόμενους. Εσύ για να ασχολείσαι με τη μπάλα κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχεις. Μωρέ να σου πω. Τόχω το πρόβλημα. Πώς να μη τόχω με τους άμπαλους που έχουμε στην ομάδα και μου χαλάνε την ψυχολογία. Αντί να πάω καμιά βολτίτσα, κάθισα να δω τα χάλια.
Και τώρα που το σκέφτομαι, τι περίμενα; Περίμενα τίποτα καλύτερο; Αν εξαιρέσεις το ματσάκι με το ΑΕΚάκι που γίνανε τα απίστευτα και το άλλο με τον γαύρο που κοιμήθηκε ο Θεός σ΄ όλα τ΄ άλλα πήραμε αυτό που μας άξιζε. Ε, αυτό πήραμε και απόψε και με τις υγείες μας. Μπράβο ρε Λάρισα, το άξιζες και το πήρες το κυπελλάκι. Επιασε τουλάχιστον τόπο.
Μπράβο και σε σένα ρε Δώνη. Εχουμε από σένα να θυμόμαστε και μια
κούρσα που μας τρέλανε στο Αμστερνταμ. Οχι σαν αυτά τα σημερινά τα παλιάλογα. Πώς τα λέει ο Βασίλης; Τα τσικριστάρια.
Αντε, συγχύστηκα πάλι.