Θέλω να... αγιάσω και δεν μπορώ...

Μετά φταίω εγώ; Οχι πείτε μου; Τι να πρωτοσχολιάσω; Τα λάθη; Τα ξέμπαρκα σίγμα και ύψιλον; Τον θρύλο που μία είναι με πεζό και μετά με κεφαλαίο;

Kαι εντάξει. Απ' ό,τι έμαθα δεν είναι ανακοίνωση, είναι δήλωση που έγινε στο γήπεδο, οπότε όλοι την πήραν από τον πρώτο που την έγραψε και δεν έκαναν τον κόπο να την κοιτάξουν (όχι ότι αυτό τους τιμά, αλλά πιστέψτε με ξέρω πια τι χαμός γίνεται Κυριακή βράδυ σε αθλητικές εφημερίδες και sites, οπότε υπάρχουν ελαφρυντικά).

Oύτε θα σταθώ στο θέμα της επίθεσης (αυτή είναι η είδηση) που δέχτηκε κάποιος δημοσιογράφος στο Καραϊσκάκη (έλα!) και ο Ολυμπιακός καταδίκασε στη συνέχεια κάθε μορφής βία.

Και δεν πρόκειται να σταθώ σ' αυτό (όχι γιατί δεν είναι λυπηρό ως συμβάν, που είναι), αλλά επειδή ό,τι γνώμη και να έχουμε για τον γαύρο, τέτοια αίσχη γίνονται ΠΑΝΤΟΥ. Σε όλα τα γήπεδα, όλων των ομάδων.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν πρέπει να γίνονται, αλλά γι' αυτά θα διαβάσετε ΠΑΝΤΟΥ.

Εδώ λοιπόν, εγώ θα σταθώ σε δύο άλλα πράγματα.


Στο ένα μόνο χάριν αστεϊσμού.

Λέει λοιπόν ο Καραπαπάς:  «Η ΠΑΕ Ολυμπιακός καταδικάζει απερίφραστα κάθε μορφής βία εναντίον οποιουδήποτε ανθρώπου και δημοσιογράφου».

Δεν ξέρω αλλά αυτό το «ανθρώπου και δημοσιογράφου» λες και ο δημοσιογράφος μπορεί να μην είναι άνθρωπος, να είναι κάτι άλλο, μου έφερε στο νου μια ταινία με τον Μπρους Λι που πάει να μπει σε ένα πάρκο και βλέπει μια πινακίδα που γράφει: «Απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και Κινέζους».

Αλλά τες πα αυτός είναι δικός μου προσωπικός συνειρμός...

Το άλλο όμως ΔΕΝ καταπίνεται κύριε Καραπαπά μου.

Ποιο; Οτι ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι ένας από τους θρύλους του ελληνικού ποδοσφαίρου! Από πότε; Από πότε έγινε θρύλος ο Σάββας ρε παιδιά κι εγώ δεν το πήρα χαμπάρι;

Οταν δηλαδή λες θρύλο τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Σιδέρη, ή τον Κούδα πώς γίνεται να λες και τον Σάββα;

Εχουν χάσει τόσο πολύ οι λέξεις το νόημά τους;

Είπαμε, ότι θέλω να... αγιάσω, αλλά δε μ' αφήνετε!

Στο λιμάνι έχουν... γούστο...

Το παραπάνω... trendy πατούμενο εθεάθη σήμερα στο γήπεδο Καραϊσκάκη στον αγώνα Ολυμπιακός - Αρης.

Δεν γνωρίζω σε ποιον ανήκει για να σας διαφωτίσω και σε μια σύντομη... έρευνα που έκανα κανείς επίσης δεν γνώριζε (προς το παρόν, ίσως αργότερα να γίνει γνωστός ο κάτοχος του παπουτσιού).

Το μόνο βέβαιο πάντως είναι ότι εκεί κάτω στο λιμάνι έχουν πολύ... γούστο!

Θα μου πεις, πώς προεξοφλείς ότι μπορεί να ανήκει σε «ερυθρόλευκο» πόδι; Θα μπορούσε να ανήκει σε αρειανό...

Οπως μου είπε όμως φίλος στο facebook τέτοιο παπούτσι θα μπορούσε να φοράει μόνο ο Κολτσίδας...

Οπότε... καταλήγουμε ότι μάλλον σε γαύρο ανήκει...

Κοζάρετέ το άλλη  μια φορά...

EDIT: Τελικά λύθηκε το... μυστήριο! Ο... μοδάτος κύριος που φοράει το... τρέντι υπόδημα, είναι ο Ντρίσα Ντιακιτέ! Είναι αυτό που λέμε "γαλλική φινέτσα"!

Απευθείας από τη Νίκαια (της Γαλλίας)

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά κατηγορήσαμε τους Ελληνες παίκτες...

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα...

Ενα μήνα πριν, στις 24 Ιανουαρίου, ζητούσε την συνδρομή όσων είχαν λογαριασμό στο facebook, προκειμένου να συγκεντρώσει 1.000.000 likes, ώστε να πάει στο Wembley για να δει την αγαπημένη του  Βradford City να παίζει στον 53^ο τελικό του Λιγκ Καπ Αγγλίας. Για τον David Bowers,  οπαδό της ομάδας από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, η τύχη τον έφερε να ζει  στην Μελβούρνη της Αυστραλίας και η επιστροφή στην Αγγλία για να δει τον τελικό έγινε κάτι σαν «όνειρο ζωής».

«Διαβάζω τόσα σχόλια που μου λένε να γλιτώσω τα χρήματά μου, γιατί η Σουόνσι είναι αυτή που θα κερδίσει... Δεν είναι το θέμα να πάω στο Wembley για να δω τη Bradford City να κερδίζει, είναι περισσότερο το γεγονός ότι στα χρόνια που θα έρθουν θα μπορώ να κοιτάξω πίσω και να λέω ‘ήμουν εκεί όταν η Bradford City έπαιξε στον τελικό’ έγραφε χαρακτηριστικά.

Kαι μπορεί τελικά να μην συγκέντρωσε τα 1.000.000 likes (συγκέντρωσε λίγο λιγότερα από τα μισά), ωστόσο πήγε στο Wembley και θα μπορεί τελικά όταν περάσουν τα χρόνια να λέει «Ημουν εκεί! Οταν η ομάδα έπαιξε στον τελικό». Γιατί για κάποιους η παρουσία, η συμμετοχή στη γιορτή, εκεί που ακόμα είναι γιορτή το ποδόσφαιρο (κι όταν κάποια στιγμή σταμάτησε να είναι βρήκαν τους τρόπους να απομακρύνουν αυτούς που δεν την έβλεπαν ως τέτοια...) έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τα – όποια -  τρόπαια...

Eκανε το αυτονόητο...

«Ανάγκα και θεοί πείθονται» λέει το γνωστό αρχαίο ρητό κι αν θεούς δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις τους παίκτες του «τριφυλλιού», η ανάγκη σίγουρα υπήρχε ό,τι κι αν θελήσει κανείς να βάλει δίπλα της ως αιτία που τη δημιούργησε.

Να ήταν η επίσκεψη των οργανωμένων, να ήταν η παρουσία τόσων ευρωπαϊκών «ματιών» στο ΟΑΚΑ αφού το σκάουτινγκ στον σημερινό αγώνα οργίασε και οι παίκτες θέλησαν να βάλουν τα δυνατά τους, να ήταν το φιλότιμο που ξύπνησε ξαφνικά, το καμπανάκι κινδύνου, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Ο,τι κι αν ήταν λειτούργησε.

Και ο Παναθηναϊκός κατάφερε κάποιες στιγμές να θυμίσει τριφύλλι και να φτάσει έτσι στη νίκη, την μόλις τρίτη στο ΟΑΚΑ φέτος και την πρώτη μετά από περίπου τρεις μήνες και πιο συγκεκριμένα από τις 18 Νοεμβρίου 2012 στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ (2-0) με προπονητή τον Χουάν.

Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι δεν βρήκα τον Παναθηναϊκό τόσο καλό όσο άκουσα ή διάβασα. Για την ακρίβεια στο πρώτο ημίχρονο ήταν μέτριος κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι αυτό συνέβη λόγω Φουρλάνου, θεωρώ πως και στην επανάληψη για αρκετό χρονικό διάστημα δεν ήταν αυτός που έπρεπε.

Για μια στιγμή  μάλιστα μετά το 2-1 νόμιζα ότι θα ξαναδώ το έργο «όλοι πίσω για να διαφυλάξουμε το αποτέλεσμα». Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αντίθετα η ομάδα βγήκε μπροστά για να βάλει και τρίτο γκολ και μπορεί να διαμαρτύρεται και για το πέναλτι του Βερόν στον Σισοκό που δεν έδωσε ο Λιαχούδης.

Ενα «ανακουφιστικό» λοιπόν αποτέλεσμα  το οποίο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αύριο αγωνίζονται μεταξύ τους οι ομάδες που προηγούνται του Παναθηναϊκού στη βαθμολογία, μπορεί να τον φέρουν σε απόσταση βολής από τα πλέι οφ.

Φυσικά το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν σημαίνει κάτι αν δεν υπάρξει ανάλογη συνέχεια, αλλά προς το παρόν κρατάμε τη νίκη, την... ανακούφιση, την ηρεμία, την καλή ψυχολογία και συνεχίζουμε.

Στα αξιοσημείωτα του ματς:

Η επιλογή του Φάμπρι να βάλει στη βασική ενδεκάδα τον Φουρλάνο και στη συνέχεια να τον αποσύρει σε μια... αλεφάντεια αλλαγή και να βάλει στη θέση του τον Ζέκα που όφειλε να είχε βάλει εξ αρχής στο ματς.

Σ’ αυτή την περίπτωση πού στέκεται κανείς; Στην λάθος επιλογή βασικού ή στη σωστή αντικατάσταση; Κι αν συμφωνήσει πως επρόκειτο για σωστή αλλαγή, ξεκινάει άλλη συζήτηση. Για το τάιμινγκ της αλλαγής. Χάθηκε ο κόσμος να περιμένει μερικά λεπτά για να τον αντικαταστήσει στο ημίχρονο; Τον «έκαψε» τον παίκτη μ’ αυτό που έκανε;

Ο ίδιος ο Φάμπρι είχε απάντηση: «Εμένα -λέει- μ’ ενδιαφέρει η ομάδα και όχι οι παίκτες». Αλλη μεγάλη συζήτηση κι αυτή, γιατί σε κάθε σεζόν η ομάδα EINAI οι παίκτες. Κι όταν οι παίκτες μάλιστα ανήκουν και στη νέα φουρνιά της ομάδας που σημαίνει πως πρέπει στο ξεκίνημα να τους φερθείς με... στοργή και προδέρμ τότε δεν μπορείς να τους θυσιάσεις ελαφρά τη καρδία.

Από την άλλη, ο Φουρλάνος ήταν ο αδύναμος κρίκος στον αγώνα. Ολοι το είχαν δει. Κι αν σήμερα μπορεί να τεθεί θέμα για την χρησιμοποίησή του ως βασικού και τη χρονική στιγμή της αλλαγής που μπορεί να τον «κάψει» όπως λένε κάποιοι, υπάρχει και το θέμα της δικής του απόδοσης συνολικά. Μιας απόδοσης που έχει μείνει σε πολύ χαμηλά στάνταρντ όσες φορές κι αν χρησιμοποιήθηκε.

Εδώ βέβαια ανοίγει και πάλι μια συζήτηση. Παίζει ο παίκτης στη σωστή θέση; Γιατί αν τον βάζεις δεκάρι ενώ ο παίκτης είναι οκτάρι πώς περιμένεις να σου αποδώσει;

Επειδή δεν είναι της παρούσης ωστόσο το συγκεκριμένο θέμα αυτή την εποχή που καίγεται ο... κώλος της ομάδας, το αφήνουμε κι αυτό στην άκρη.

Οπως και τον ίδιο τον Φάμπρι τον αφήνουμε - προς το παρόν... - στην άκρη, καθώς επειδή από τη μια του χρεώνεται κάτι αρνητικό και από την άλλη του πιστώνεται κάτι θετικό, ας πούμε πως, από τη στιγμή που κερδίσαμε, έρχεται μία η άλλη.  Εννοείται ότι αν χάναμε, άλλαζε το πράγμα...

Τι άλλο;

Το... εξωπραγματικό γκολ του Μαρίνου (εξωπραγματικό για τον Μαρίνο) που επειδή δεν ήρθε με το καλό του πόδι κι επειδή κι ο ίδιος δεν είναι δα και μέγας γκολεαδόρ μάλλον τυχαίο το λες. 

«Τυχαίο αλλά ωραίο», όπως είπε κι ο Παπαμιχαήλ στη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Μοντέρνα Σταχτοπούτα»...

Πού αλλού στεκόμαστε;

Στην εκπληκτική απόδοση του Σισοκό που έκανε πραγματικά όργια, στην πολύ καλή απόδοση του Γιούρκα που μας θύμισε κάτι από τον παλιό καλό εαυτό του, στην εικόνα του Μαυρία που ανεβαίνει συνεχώς και βέβαια στην αποτελεσματικότητα του Τοτσέ που έχει ακούσει τόσα πολλά ο φουκαράς αλλά τα γκολάκια του τα βάζει όποτε μπορεί και εν πάση περιπτώσει όσο μπορεί παίζει.

Και τι κρατάμε στο μυαλό μας σαν υποσημείωση;

Οτι μια νίκη από μόνη της δεν λέει κάτι αν δεν συνεχιστούν τα καλά αποτελέσματα, ότι ο ΟΦΗ δεν βρίσκεται στα καλύτερά του (κοινώς δεν σκοτώσαμε κάποιο θηρίο, αν και από την άλλη, κι άλλες φορές δεν είχαμε θηρία απέναντί μας ωστόσο τότε δεν καταφέραμε να τα... σκοτώσουμε), ότι όπως προανέφερα το γκολ του Μαρίνου μάλλον τυχερό ήταν (που σημαίνει ότι αν δεν έμπαινε κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί το ματς), ότι ο «υπερβάλλων ζήλος» των παικτών μπορεί απλά να οφειλόταν στην παρουσία πολλών scouts.

Για το τέλος άφησα το περιβόητο πανό. Το πρώτο πανό που εμφανίστηκε να κράζει τον Βγενόπουλο γράφοντας χαρακτηριστικά: «Πού είσαι ρε Μπαινω-Βγενόπουλε». 

Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενε κανείς ωστόσο, το θέμα στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι το πανό. Είναι η υπογραφή «Θύρα 13».

Μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχει «αναβρασμός» στους κόλπους των οργανωμένων, γιατί δεν έχει ξεκαθαριστεί (έχουν και κοπή πίτας και δεν μπορούν να τους βρουν για να μάθουν...) αν το πανό ήταν όντως της «13» ή αν πρόκειται για προβοκάτσια. 

Και σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον να μάθουμε αν ήταν ή όχι...

***

Scratch: (Καρπετόπουλος στο twitter): Από τον αναστεναγμό ανακούφισης που βγάλαμε στα γκολ του Τοτσέ όσοι παίξαμε άσο τον ΠΑΟ από το ημίχρονο, θα ξαναχαλάσει ο καιρός...

Στης «Εκκλησιάς» (της Αλήθειας) την πόρτα

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή! Από εκεί που πέντε χρόνια πριν θέλοντας να κάνω καζούρα στους γαύρους για τις... επιτυχίες τους στην Ευρώπη (καλά αυτό δεν άλλαξε, αλλά δεν είναι της παρούσης...) ανέβαζα στο μπλογκ μια ολόκληρη έκθεση από καναπέδες (που πλέον τους χρειαζόμαστε κι εμείς...) ήρθε η στιγμή για να ανεβάσω μια ολόκληρη έκθεση από... πόρτες...

Μάλιστα, πόρτες. Πόρτες, όχι ακριβώς ασφαλείας, ούτε διαμερισμάτων και σπιτιών, αλλά περισσότερο εξώπορτες και πόρτες κήπου.

Επιβάλλεται νομίζω, για να δώσουμε στον Αλ Αφούζ μια ιδέα από τα... μοντελάκια που κυκλοφορούν αφού όπως είπε και στους παίκτες σκοπεύει να τοποθετήσει μια πόρτα στον προπονητικό χώρο για να μην πηγαίνουν όποτε θέλουν τα... παλιόπαιδα τα ατίθασα και να διακόπτουν την προπόνηση των παικτών της «Εκκλησίας της Αλήθειας».

Του διαφεύγει θα μου πεις του προέδρου ότι τα παιδιά, δεν μπούκαραν με τη βία (ώστε να χρειαστεί να μπει κάποια πόρτα για να τα σταματήσει αν το επαναλάβουν, αλλά μπήκαν με τις ευλογίες της διοίκησης (της ποιας;).

Και από την άλλη, όταν στους μεν παίκτες λες «θα βάλω πόρτα για να σας προστατέψω ή έστω να δημιουργήσω τις συνθήκες για να κάνετε απρόσκοπτα την προπόνησή σας» πράγμα που σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι κάποιος τους δημιούργησε πρόβλημα, θα περίμενε κανείς να καταδικάσεις το συμβάν. Αν δεν το κάνεις είτε δίγλωσσος είσαι, είτε άτολμος.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα και όπως λέει και το ρητό «μην αφήνεις μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία...».

Γι' αυτό ας δούμε μερικά από τα... μοντελάκια που είναι ένα κι ένα. Οχι βέβαια ότι αν θέλει κανείς να μπουκάρει με τη βία θα τον εμποδίσει μια τέτοια πορτούλα, εδώ δεν εμπόδισε τον Κούγια να πηδήξει στο ΑLTER (άλλο που εκείνη ήταν ανοιχτή και ο μεγαλοδικηγόρος την καβαλίκεψε για... εφέ).

Scratch: Θα τα ξαναπούμε μετά το τέλος του... κομβικής σημασίας ματς, του πρώτου από τους οκτώ... τελικούς που έχει μπροστά της η Πανάθα για να καταφέρει να πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο (να δω τι θα το κάνει... ΑΝ το πάρει και ΑΝ πάρει και την αδειοδότηση)

Κάτι... εξευτελίζεται...

Συνταγή...

Θάβουμε όλη την εβδομάδα όλους τους υπόλοιπους συνδαιτημόνες - «ανταγωνιστές» καθώς μας ξινίζουν ΟΛΕΣ οι γεύσεις και OΛΑ τα φαγητά (πάντα κατ' ιδίαν στην κάμερα, γιατί στο τραπέζι τα βρίσκουμε όλα τέλεια, μη χάσουμε και την ευγένειά μας) ώστε να νομιμοποιούμαστε να βάλουμε όσο πιο χαμηλό βαθμό γίνεται και στο τέλος βγαίνουμε νικητές! 

Στο τέλος ο φουκαράς ο οικοδεσπότης νομίζει ότι όλα έχουν πάει τέλεια, αφού έχει εισπράξει μόνο επαίνους και τους μόνους που... ψυχανεμίζεται ότι δεν θα τον τιμήσουν με υψηλό βαθμό είναι αυτοί που δεν έχουν τιμήσει και το φαγητό του, επειδή δεν τους αρέσουν συγκεκριμένοι συνδυασμοί γεύσεων. Και φυσικά του έρχεται η κεραμίδα (μετά το τέλος του συγκεκριμένου κύκλου στον οποίο συμμετέχουν, εννοείται αφού στη διάρκειά του δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι... παίζεται).


Απ' ό,τι μου λένε όσοι έχω συζητήσει μαζί τους το θέμα, τα πρώτα χρόνια δεν συνέβαινε αυτό και έχω και προσωπικά παράδειγμα φίλης που κέρδισε πριν από χρόνια την πρώτη θέση, βάζοντας η ίδια βαθμάρες στους υπόλοιπους. Αλλά τότε - κάπου γύρω στο 2009-2010 - προφανώς οι συμμετέχοντες δεν έκαναν... πολιτική. Πήγαιναν για την εμπειρία και τη διασκέδαση.

Οι βαθμοί έφταναν τους 33-34 για τους πρώτους  (για όσους δεν ξέρουν, που πρέπει να είναι ελάχιστοι, ψηφίζουν 4 άτομα με άριστα το 10), τώρα δεν ξεπερνούν τους 28. Είναι κάπου 4 εβδομάδες πια που το παρακολουθώ (τα... καλά της ανεργίας...) και έχω αηδιάσει. Κάθε φορά βρίσκεται κάποιος που κατά σύστημα δεν ικανοποιείται με τίποτα (με τίποτα όμως!) και στο τέλος - ω του θαύματος! - βγαίνει νικητής (γιατί οι υπόλοιποι ψηφίζουν κατά συνείδηση - και κατά γεύση...).

Το μεγάλο πανηγύρι βέβαια γίνεται όταν βρεθούν στον ίδιο κύκλο δύο... έξυπνοι που έχουν την ίδια τακτική...

Είπαμε ότι η κρίση βγάζει έξω τον χειρότερο εαυτό - όσων διαθέτουν τέτοιον - και τα 1500 ευρώ δεν είναι αμελητέο ποσό, αλλά τόσο πια;

Εχουμε ξεφτιλιστεί, άραγε, τόσο πολύ σαν λαός;

«Ανοιξε σου λέω!»

Υπάρχουν οι γάτες που ικετεύουν και οι γάτες που απαιτούν. Στην ιδιοσυγκρασία τους ταιριάζει μάλλον το δεύτερο. Οπως στην «ποντικί» γάτα του παραπάνω βίντεο που έχει κλειστεί έξω από το σπίτι (από το δωμάτιο μάλλον...) και ΑΠΑΙΤΕΙ να της ανοίξουν την πόρτα.

Ούτε νιαουρίζει, ούτε τρεμοπαίζει την ουρά όπως η άλλη γατούλα δίπλα της. Είναι μάλλον τσαντισμένη και χτυπάει την πόρτα για να της ανοίξουν. Εχει θυμώσει μάλιστα που έχουν ήδη αργήσει να το κάνουν...

Ετσι είναι. Σου λέει ή έχεις γάτα κύριε ή δεν έχεις. Δεν είμαι αδέσποτη, είμαι σπιτική. Βγήκα για τη βόλτα μου, αλλά το σπίτι πρέπει να είναι ανοιχτό για όποτε γουστάρω να μπω. Δεν γουστάρω να πάρω... κλειδιά. Θέλω να είναι τα πάντα ανοιχτά. Κι αν δεν είναι ανοιχτά να έχω έναν πρόθυμο πορτιέρη! Αμ πως!

O Ρόκο και τα κέφια του

Από το Bball_Headlines στο twitter

Δανεισμένος ο τίτλος, αλλά δεν θα μπορούσε να αποδώσει κάποιος καλύτερα το παιχνίδι του Ούκιτς στο Κάουνας αν ήθελε να «παίξει», παραφράζοντας τον τίτλο της ταινίας «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του».

Γιατί ο Ρόκο είχε πράγματι πολλά κέφια στον αγώνα κόντρα στη Ζαλγκίρις και διέψευσε και μένα που λίγο καιρό πριν προβληματιζόμουν για το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλον αξιόπιστο γκαρντ δίπλα στον Διαμαντίδη.

Ποιος όμως μπορεί να στενοχωριέται από μια τέτοια διάψευση, όταν το ζητούμενο είναι να τα πάει όσο πιο καλά γίνεται η ομάδα;

Το ενθαρρυντικό με τον Ούκιτς που μέχρι τον τελικό κυπέλλου προβλημάτιζε με την αστάθεια που παρουσίαζε στα παιχνίδια ήταν ότι έδειξε την αξία του στα δύσκολα. Τόσο στον τελικό του κυπέλλου όσο και στο κομβικό ματς με την Ζαλγκίρις, εκεί δηλαδή που έπρεπε να αποδείξει ότι άξιζε να παίζει στο «τριφύλλι» το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Δύο κρίσιμα ματς δύο εκπληκτικές εμφανίσεις με τη σημερινή να είναι πραγματικά για Οσκαρ (εξ ου και η έμπνευση του δημιουργού της παραπάνω φωτογραφίας) γι' αυτό και κέρδισε με το σπαθί του και τον τίτλο του MVP του αγώνα.




Και τι δεν έκανε! Απίστευτα καλάθια έβαλε, τη μπάλα κουβάλησε, τον Μήτσο ξεκούρασε και γενικά έδειξε ότι μπορεί κανείς να βασιστεί επάνω του.

Ηταν μάλιστα τόσο πληθωρική η εμφάνισή του ώστε όλοι μας (από ευχάριστη έκπληξη περισσότερο) αφήσαμε σε δεύτερη μοίρα την εμφάνιση του Διαμαντίδη (μοίρασε 10 ασίστ) που έκανε αυτή τη φορά τα πάντα στο γήπεδο. Αλλά το Μήτσο τον ξέρουμε, γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνει στην καλή του μέρα, οπότε οι προβολείς δικαιολογημένα στράφηκαν στον Κροάτη.

Καλή απόδοση είχε όμως και ο άλλος αμφιλεγόμενος, ο Γκιστ. Εξέπληξε ευχάριστα κι αυτός ειδικά όταν χρειάστηκε να τα βάλει με τα θηρία της Ζαλγκίρις όταν οι Λάσμε και Σόφο φορτώθηκαν με φάουλ. Γενικά η ομάδα έκανε μεγάλο παιχνίδι και ο Αρτζι καλή διαχείριση σε ένα ματς που σήμαινε μισή πρόκριση. Ο μόνος που υστέρησε ήταν ο Ματσιούλις, αλλά στον συγκεκριμένο αγώνα δικαιολογείται (από την στιγμή που κερδίσαμε...) γιατί η επιστροφή του τον έβγαλε εντελώς έξω από τα νερά του.

Νίκες σαν αυτή είναι διπλό κέρδος γιατί αφενός δίνουν αυτοπεποίθηση στους παίκτες, αφετέρου κρατάνε τον κόσμο ζεστό κοντά στην ομάδα, παρέχοντάς της τη στήριξη που χρειάζεται για την εξίσου δύσκολη συνέχεια...

Αντε να δούμε!

Τελικά γύρισε;

Και για όσους δεν κατάλαβαν...

Για το ματς και την πίκρα του γαύρου δεν έχω να γράψω πολλά. Τα είχα γράψει από την περασμένη Πέμπτη. Η ομάδα πληρώνει την πολιτική του προέδρου της να μην αγοράζει παίκτες, αφού στην Ελλάδα παίρνει το πρωτάθλημα περίπατο. Οπως είχα γράψει και τότε... αύριο κλαίνε...

Βέβαια όσο γέλιο και αν προκαλεί το παραπάνω πανό, επί της ουσίας ο κάθε οπαδός (και όχι μόνο του γαύρου) παρόλο που ξέρει ότι είναι απίθανο, όσο ρεαλιστής κι αν είναι, ενδόμυχα πάντα τρέφει μια ελπίδα ότι μπορεί να γίνει το θαύμα.

Η πραγματική γελοιότητα της όλης υπόθεσης όμως είναι ότι από αύριο το γεγονός της έλλειψης ανταγωνισμού στο ελληνικό πρωτάθλημα (που ισχύει...) θα παίξει ως μοναδικός παράγοντας της κακής πορείας του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.

Ηδη έκανε την αρχή ο εκφωνητής του ΑΝΤ1 αλλά και ο Στέλιος Γιαννακόπουλος και εννοείται ότι πήραν ήδη γραμμή οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού και αυτό είναι που θα ακούμε και θα διαβάζουμε από το πρωί της Παρασκευής.

Σε λίγο δηλαδή θα πρέπει να αισθανθούν και υπεύθυνες οι άλλες ομάδες επειδή έχουν τα χάλια τους. Γιατί με τη λογική του γαύρου φταίνε μόνο οι ίδιες που έχουν τα χάλια τους. Οι ίδιες και η αγωνιστική ανωτερότητα του Ολυμπιακού.

Επειδή όμως όλοι οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια, αν ο Ολυμπιακός πραγματικά... κόπτεται να γίνει το πρωτάθλημα περισσότερο ανταγωνιστικό ώστε και ο ίδιος να τα πηγαίνει καλύτερα στην Ευρώπη, λύση  υπάρχει:

α) Ας δεσμευτεί να μην εισπράττει ολόκληρο το μπόνους του από τη συμμετοχή στο CL αλλά ένα μέρος του να μοιράζεται στις υπόλοιπες ομάδες της Super League ώστε αυτές να καταστούν ανταγωνιστικές,

β) Ας μειωθεί σε συμφωνία της Super League με τη Nova η αναλογία των χρημάτων που αντιστοιχούν στους «μεγάλους» από τα τηλεοπτικά συμβόλαια, προς όφελος των «μικρών».

Πρόεδρος στη Super League είναι ένας δικός του άνθρωπος, ο Μώραλης. Ας πάρει λοιπόν την πρωτοβουλία. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Μπορεί! Θέλει όμως; ΄Η ο Μαρινάκης αρκείται απλά να ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ο Κόκκαλης, να παντελονιάζει τα λεφτά του Τσου Λου και να βγαίνει πρώτος στο πρωτάθλημα (με κάθε τρόπο) για να ξαναβγαίνει στο Τσου Λου;


Γιατί αν δεν θέλει, τα έχουμε ξαναπεί: Σε λίγα χρόνια με δεδομένη την αδυναμία των υπόλοιπων ομάδων - και κατ' επέκταση τα άσχημα αποτελέσματα που θα φέρνουν στην Ευρώπη - ο ίδιος θα ψάχνει με το κυάλι να βρει εξασφαλισμένη θέση στους ομίλους του Champions League.

***

 

Γαυροκαζούρα... (συλλογή από φόρα, facebook, twitter)

* Παλια εφταιγε οτι ειχαν την κουραση του πρωταθληματος. Τωρα που δεν εχουν αυτην την καραμελα φταιει η μικρη αντισταση που βρισκουν στο πρωταθλημα.

* Τελικά γύρισε; Οχι ακομα. Θα κρατησει κανα μισαωρο καθυστερησεις μπας και βαλει αυτογκολ η Λεβάντε..

* Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣΑΚΙ ΠΟΤΕ

* Τελικα το γιουροπα τι τους χρωστουσε? Μαθαμε?

* Μαλιστα......ο γαυρος χανει σημερα επειδη ο Παναθηναικος δεν ειναι καλος φετος. Οποτε την ηττα την χρεωνομαστε εμεις παιδες...

* Είναι προφανές πως αν η ΑΕΚ ήταν πιο ανταγωνιστική φέτος, δεν θα είχε αποβληθεί ο Αμπντούν στην Ισπανία ο Ολυμπιακός θα είχε ελπίδες

* Έξαλλοι στον οσφπ με το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου που δεν τους επιτρέπει να εκτοξευτούν



* Αφου το γρηγορο γκολ ηρθε, τι δεν πηγε καλα ρε γαμωτο.

* Ποιο είναι το αγαπημένο αυτοκίνητο των Ολυμπιακών; Άστον Μάρτιν(ς)

* Αν πάρεις στα σοβαρά την περιγραφή του Αntenna, για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού ευθύνεται πρωτίστως ο ΠΑΟ που έχει προβλήματα, ενω του χρόνου ο Θρύλος θα κάνει σπουδαία πορεία στο Champions League-αν και ο ΠΑΟ πάλι πρόβλημα θα έχει.

* - Τελικά γύρισε;
   - Πώς να γυρίσει αφού δεν παίζει ο Βύντρα;

Στα ψιλά...

Πέτρος Στάθης, Σωκράτης Λοϊζίδης

Τι σου είναι η ζωή...

Πριν από δυο μέρες στα στατιστικά του blog μου ένα παλιό μου κείμενο παρουσίαζε ιδιαίτερη κίνηση. Η επικαιρότητα δεν δικαιολογούσε κάτι τέτοιο, ήταν ένα θέμα που είχα γράψει για την ΑΕΚ σε ένα αφιερωματικό ποστ με τίτλο «Μόνη ξανά»  τον Οκτώβρη του 2009.

Κάνοντας μια πιο εκτεταμένη έρευνα για το λόγο που συνέβη αυτό κατέληξα σε ένα όνομα: Σωκράτης Λοϊζίδης. Αυτόν αναζήτησαν όλοι όσοι μπήκαν στη συγκεκριμένη ανάρτηση στο  blog μου.

Τον θυμάστε τον Σωκράτη Λοϊζίδη; Ηταν ο Κύπριος δικηγόρος που έκανε μαζί με τον Γιώργο Λεωτσινίδη τις διαπραγματεύσεις για την εξαγορά του πακέτου μετοχών της ΑΕΚ στην «αμαρτωλή» περίοδο της ENIC. Ο Λοϊζίδης ήταν ο νομικός σύμβουλος της NetMed, ιδιοκτήτριας του Filmnet, και ήταν ο δικηγόρος που έκανε όλες τις συζητήσεις με τον τότε ιδιοκτήτη της «Ενωσης», Μιχάλη Τροχανά.

Tα χρόνια πέρασαν, από τα διοικητικά της ΑΕΚ πέρασε από τότε κόσμος και κοσμάκης ο Λοϊζίδης ξεχάστηκε...

Και googl-άροντας να βρω το λόγο που κάποιοι αναζητούσαν τόσο... απεγνωσμένα φωτογραφία (πιθανότατα, γιατί ειδήσεις γι' αυτόν μπορούσαν να βρουν και αλλού) του Σωκράτη Λοϊζίδη, πέφτω πάνω σε μια είδηση του mypreveza.gr.

Την παρακάτω...

«Εφυγε» λοιπόν ο Σωκράτης Λοϊζίδης... Πριν από τρεις μέρες με τραγικό τρόπο σε τροχαίο. Κι όμως παρόλο που με κάποιον τρόπο και για αρκετό καιρό είχε συνδυαστεί το όνομά του με το ποδόσφαιρο, η είδηση του θανάτου του πέρασε «στα ψιλά» από τα ποδοσφαιρικά έντυπα και sites.

Kι αν δεν ήταν νομικός σύμβουλος της ΕΑΣ (Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών) που ταξίδευε στην Πρέβεζα για να παραβεθεί στο ΔΣ της Ενωσης, πιθανότατα τον θάνατό του να μην τον διαβάζαμε ούτε στο τοπικό site.

Ετσι είναι η μπάλα, έτσι είναι η ζωή... Oταν είναι κανείς στα φώτα της δημοσιότητας όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί του. Οταν σταματήσει να βρίσκεται στο επίκεντρο, ξεχνιέται εντελώς...

Eπισκέψεις...

Επισκέψεις είχαμε σήμερα στην Παιανία. Πήγε η «διοίκηση» να τα πει ένα χεράκι με τους παίκτες. Η συνάντηση έγινε σε καλό κλίμα, μπουκέτα δεν έπεσαν, μόνο μερικές λεκτικές αψιμαχίες υπήρξαν. Τα χώσανε λίγο στον Γαλιθιάνο, τσακωθήκανε κομμάτι με τον Γάλλο, ήρεμα και συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Ετσι λένε. Μπροστά δεν ήμουν. Και μέχρι στιγμής δεν το έχει διαψεύσει κανείς ότι έτσι έγινε.

Γιατί να διαψεύσει όμως; Για να του έρθει η απειλή της μήνυσης (προσοχή, απειλή έχει μείνει προς το παρόν, ακόμα περιμένει ο Γαρρής...); Και όχι, εγώ δεν αμφισβητώ ότι όλα κύλησαν ήρεμα. Απλά σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν δεν κυλήσουν, ο άλλος αρχίζει και μαζεύεται. Προκειμένου να βρει τον μπελά του... αυτοφιλτράρεται. Προσέχει για να έχει...

Scratch: Μου την πέσανε το μεσημέρι στο φατσοβιβλίο που χαρακτήρισα «διοίκηση» τους οργανωμένους. Μου είπαν ότι... γκοτζοφέρνω. Εκεί έχουμε φτάσει... Να παρεξηγείσαι όταν γράφεις το προφανές...

Βρε τον ά-μοιρο...

Απ' ό,τι... δηλώνετε το σεξ το κατέχετε σε τέτοιο βαθμό που δίνετε και συμβουλές.

Μήπως όμως χρειάζεστε με τη σειρά σας κάποια... tips  για να βελτιώσετε την ορθογραφία σας;

Μοιρό τον μηρό; Βρε τον ά-μοιρο...

ΥΓ. Κι εσείς που κάνετε copy-paste ρίξτε και μια ματιά στο κείμενο την ώρα που το αντιγράφετε... Για να μην έχει φίδια μέσα...

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να αρχίσω το σημερινό ποστ. Θα μπορούσα να ξεκινήσω... «παίζοντας» με το όνομα του σκόρερ Κοέλιο και το σύμπαν που συνωμοτεί, όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ και είναι γεγονός ότι ο Αρης φάνηκε να το θέλει περισσότερο από τον Παναθηναϊκό.

Σκέφτηκα πάλι να το πάω στη σημειολογία, αφού ένα πέναλτι που δεν μπήκε γκολ ήταν ουσιαστικά αυτό που κοίμισε (πόσο περισσότερο να κοιμηθεί  ο... κοιμισμένος θα μου πεις... Κι όμως...) τον Παναθηναϊκό, γιατί αν είχε αναγκαστεί να κυνηγάει στο σκορ (και ο Αρης πιθανότατα να κλειστεί για να διαφυλάξει το πολύτιμο τέρμα του) μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό (αυτό τουλάχιστον έχει δείξει το πρόσφατο παρελθόν)..

Σκέφτηκα ακόμα και το θέμα της «δικαιοσύνης». Ενα πέναλτι του Σαριέγκι στον Κάμπορα στο 90’ που δεν δόθηκε ποτέ, ένα άλλο του... Da-lukas Vyntra που δόθηκε και πήραμε κάποτε μια νίκη που δεν την αξίζαμε, ε κάπου αυτά είναι δανεικά (μόνο του γαύρου είναι εν τέλει δανεικά και αγύριστα...) και το σημερινό αποτέλεσμα απλά αποκατέστησε την τάξη. Αν και η νίκη του Αρη ήταν καθαρή, δεν ήρθε με κάποιο μαϊμού πέναλτι, τουλάχιστον εκείνο του Βιτόλο για το οποίο υπήρχαν αμφιβολίες για το αν ήταν ή δεν ήταν (δεν θα μπω καν στη διαδικασία) δεν κατέληξε σε γκολ, οπότε θεωρείται ως μη γενόμενο.

Σκέφτηκα ακόμα να ξεκινήσω θυμίζοντάς σας εκείνο το εκπληκτικό πρωτοσέλιδο της Sportday τον Οκτώβρη του 2005 μετά από ένα ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League που έγραφε: ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΦΑΩ ΓΚΟΛ ΣΤΟ 89’ που πλέον ταιριάζει γάντι στον Παναθηναϊκό γιατί του έχει γίνει συνήθεια να τρώει γκολ στο ογδονταφεύγα (ένας κύκλος είναι η ζωή τελικά).

Ομως, απ’ ό,τι κι αν ξεκινούσα μικρή σημασία είχε αφού τα ίδια θα κατέληγα να γράψω. Για μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς παίκτες με προσωπικότητα, χωρίς πάθος και ψυχή, άνοιωθη.

Με κακή άμυνα, με εφιαλτικά ποσοστά στις στημένες φάσεις, χωρίς καλή κυκλοφορία, χωρίς σχέδιο χωρίς τακτική.

Να κατηγορήσω τους παίκτες; Να το κάνω. Είναι γατάκια, στην πλειοψηφία τους, δεν αξίζει να παίζουν σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, είναι έτσι, είναι αλλιώς, είναι... είναι... είναι...

Να κατηγορήσω τον προπονητή; Που είναι προπονητής για ομάδα Β’ Εθνικής, που δεν έχει αντιληφθεί πού ήρθε, που κάνει επιλογές που τον εκθέτουν μόνιμα, που δεν μπορεί να βρει κώδικα επικοινωνίας με τους παίκτες, που χαλάει όλη τη φαιά ουσία που διαθέτει (αν διαθέτει...) πλάθοντας ιστοριούλες με κάστρα και πολιορκητές, λιοντάρια και λιονταρίνες, μουσικούς και ορχήστρες κ.λπ. κ.λπ.

ΟΚ να το κάνω κι αυτό. Και τι θα βγει; Οι παίκτες δεν πρόκειται να αλλάξουν, μ’ αυτούς θα πορευτούμε μέχρι το τέλος της σεζόν, ό,τι μεταγραφές ήταν να γίνουν έγιναν, εκτός αν νομίζει κανείς ότι θα μπει μέσα ο Φιγκερόα γερός και δυνατός σαν ταύρος (που ποιος δεν το θέλει...) και θα ρίξει ένα τρίμπαλο στον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, ένα στον ΠΑΟΚ στην Τούμπα (τους έχουμε και τους δύο έξω για όποιον το έχει ξεχάσει) και ένα ακόμα στην ΑΕΚ στην κοινή μας έδρα και θα πάρουμε και όλα τα εντός έδρας ματς (ναι αυτά στα οποία ως τώρα δεν έχουμε σταυρώσει νίκη) στις 8 αγωνιστικές που απομένουν και όλα καλά.

Ο Φάμπρι πάλι προπονηταράς δεν πρόκειται να γίνει στα ξαφνικά, όσο δεν έρχονται αποτελέσματα δεν θα υπάρχει και ψυχολογία ούτε στον ίδιο ούτε στους παίκτες, εκτός αν συμβεί το παραπάνω που είπαμε και πάει η ομάδα τρένο στα εναπομείναντα παιχνίδια της.

Εδώ βέβαια υπάρχει κι άλλο σενάριο, μπορεί ο Φάμπρι να γίνει ο τρίτος προπονητής που παίρνει τον... πούλο από την ομάδα αν και μπορείτε να είστε ήσυχοι (ή ανήσυχοι – ανάλογα πώς το βλέπετε), είπε ο Κωνσταντίνου ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, οπότε «παίζει» πια δυνατά σαν ενδεχόμενο γιατί άμα το πει ο Βασίλης έχει την έννοια που είχε η στήριξη που έδειχνε ο Κόκκαλης στους εκάστοτε τεχνικούς του. Το πρωί τους στήριζε το βράδυ έπαιρναν πόδι...

Και νάμαστε λοιπόν οκτώ αγωνιστικές από το τέλος, πέντε βαθμούς πάνω από τον υποβιβασμό και με την ομάδα υποχρεωμένη πια να κοιτάζει όχι προς τα πάνω, με βλέψεις για τα πλέι οφ, αλλά πίσω της, προσπαθώντας να καλύψει τα νώτα της για να μην κινδυνέψει με υποβιβασμό.

Ε ναι, μπορεί τα αποτελέσματα να τα φέρνουν οι παίκτες και ο προπονητής μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και πως για τα συγκεκριμένα χάλια παίκτες και προπονητής (έστω και αυτός ο άνοιωθος Φάμπρι) έχουν το μικρότερο ποσοστό ευθύνης.

Καθότι, «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει» και όσα είδαμε στα ματς με Αστέρα και Ατρόμητο αποδεικνύεται τελικά ότι ήταν απλές αναλαμπές μιας μέτριας ομάδας που αυτό ήταν το ταβάνι της.

Και υπεύθυνη που αυτή η στάνη βγάζει αυτό το τυρί δεν μπορεί να είναι άλλη από τη διοίκηση που τους τελευταίους μήνες έχει κάνει τόσα λάθη μαζεμένα όσα δεν έκανε ποτέ κανείς στο τιμόνι του τριφυλλιού. Και που, με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πιπιλίσω άλλο την καραμέλα ότι ανέλαβε την ομάδα σε μια δύσκολη στιγμή όταν όλοι οι άλλοι ήταν κρυμμένοι (που ΟΝΤΩΣ το έκανε) και που είναι ειλικρινής και τίμια (το δέχομαι γιατί δεν έχω στοιχεία περί του αντιθέτου).

Γιατί μπορεί να ισχύουν αυτά, αλλά μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα έγιναν από ανθρώπους που είχαν τις αγαθότερες των προθέσεων. Και δυστυχώς όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο Αλαφούζος, δεν έχει ούτε την πείρα ούτε τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα του για να τον συμβουλέψουν σωστά, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να έχουμε την πιο αστεία, αναιμική και ανίκανη διοίκηση που είχαμε ποτέ.

Σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη που φτάνεις πια στο σημείο να γίνεσαι καχύποπτος.

Βρε μπας και τελικά δεν θέλει κανείς να μπει η ομάδα στα πλέι οφ, αφού έτσι κι αλλιώς ούτε με σφαίρες δεν θα πάρει την πολυπόθητη αδειοδότηση;

Βρε μπας και κάποιος που έχει συμφέρον, θέλει να δει την ομάδα να φτάνει στο ύστατο σημείο ξεπεσμού για να βγει μπροστά και να την πάρει μετά εμφανιζόμενος ως σωτήρας;

Κι έπειτα, τι σημαίνει ότι ο Αλαφούζος είναι ο μόνος που βγήκε μπροστά; Δηλαδή για πόσο ακόμα καιρό θα πρέπει στο όνομα του θάρρους του και των αγαθών προθέσεών του να ανεχόμαστε να βλέπουμε την ομάδα να διασύρεται μ’ αυτόν τον τρόπο; 

Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο να... αναπολούμε τον Τζίγγερ (λέμε τώρα...) γιατί μπορεί επί εποχής του η ομάδα να είχε... καταντήσει «δευτερότριτη», αλλά μικρομεσαία τουλάχιστον δεν είχε καταντήσει. 

Οι άνθρωποι είναι άσχετοι με τη διοίκηση ποδοσφαιρικής ομάδας, κάνουν κινήσεις ερασιτεχνικού επιπέδου και η υπομονή που μας λένε να κάνουμε έχει κι αυτή τα όριά της. Και επιτέλους «αποβαρδινογιαννοποίηση» δεν σημαίνει ότι νομιμοποιείσαι να τα διαλύσεις όλα! Γιατί η σημερινή διοίκηση έχει πια καταντήσει επικίνδυνη!

Βέβαια το ξέρω ότι το πρωί οι εφημερίδες θα ρίχνουν πάλι το ανάθεμα σε παίκτες και προπονητή. Για κάποιο περίεργο (;) λόγο η διοίκηση βρίσκεται στο απυρόβλητο, αυτή είναι φαίνεται η «γραμμή». Παρά την αποτυχία των επιλογών της, παρά τα  αποδεδειγμένα λάθη της, παρά την δεδομένη ανικανότητά της στη διαχείριση κρίσεων εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως η μοναδική ελπίδα να δούμε φως στην άκρη του τούνελ.

Ε, λοιπόν, μακάρι να διαψευστώ, γιατί για μένα πρώτα και πάνω απ' όλα είναι ο Παναθηναϊκός και δεν με νοιάζει ποιος τον διοικεί, αλλά το συγκεκριμένο τούνελ στην άκρη του δεν έχει φως. Η έξοδός του είναι χτισμένη με διπλά τούβλα...

***

 

Scratch: KAI Koέλιο έχει το μενού ΚΑΙ σύμπαν που συνωμοτεί, αλλά ΚΑΙ αλχημιστή (τον Αλ Αφούζ...)

Scratch 1: Ο Αρης έπαιζε για την επιβίωσή του και φάνηκε. Ο Παναθηναϊκός;

Scratch 2: Το αυτονόητο έκανε ο Παναθηναϊκός. Ο,τι κάνει σε κάθε παιχνίδι φέτος. Το άρπαξε στο ογδονταφεύγα...

Scratch 3:  Ούτε να πανηγυρίσουν δεν ξέρουν τα αρειανά, παραλίγο να τον σκάσουν τον παίκτη τους! Λογικό θα μου πεις, έχουν ξεχάσει κι αυτοί φέτος τι θα πει πανηγυρισμός...

Scratch 4:  (Kλεμμένο): O Mπουμσόνγκ είναι σαν το τζουκ μποξ. Θέλει κέρμα για να παίξει (όχι ότι φταίει ο Ζαν Αλέν τώρα...)

Scratch 5: (Από το twitter): To μικρό όνομα του Φάμπρι είναι Εξαλλος...

Scratch 6: (Από το twitter): Τον Μιχαλήτσο στον Αρη τον προσλαμβάνουν με αναπάντητη.